نيڻ تنهنجا خمار آڇين ٿا،
زندگي کي قرار آڇين ٿا.
پاڻ گل هٿن ۾ کڻي ٿا ڏيون،
پو به عيوض ۾ خار آڇين ٿا.
خواب رت ۾ رڱي سدا آمر،
خزان جهڙي بهار آڇين ٿا.
حب پنهنجي اندر ۾ ترسائي،
عمر جو انتظار آڇين ٿا.
هي ڪيڏي نه خوش نصيبي آ،
پنهنجي ٻانهن جو هار آڇين ٿا.
توکي خاموش رهڻو آ ”گهايل“،
پر ڪٽي، جي اڏار آڇين ٿا.