وڇونءَ وانگي هر پل هڻن ڏنگّ ماڻهو،
هي رنگين خيالن جا بي رنگّ ماڻهو.
ڪَٺي ڪانو ٿيا ها، وڏو گوڙ ٿيو هو،
نه خصلت ۾ بڻجي سگھيا ڪَنگّ ماڻهو.
نه دشمن کي تاڙي سگھياسين او ساٿي،
نه ذاتين کان اڳتي وڙهن جنگّ ماڻهو.
زمينن کي ڪانن سان ماپي ورهائن،
دلين ۾ الئه ڪيئن ڪڍن دنگّ ماڻهو.
خُماريل خُماريل غُلامي اسان ۾،
۽ غيرت کي پياريو وتن ڀنگّ ماڻهو.
رڳو انفرادي آ سوچن جو غلبو،
هي نظرين جا ڪيڏا هتي تنگّ ماڻهو.
ڏِٺو خواب ”خادم“ حقيقت ٿئي شل،
وٺڻ آجپي لئه ٿين سنگّ ماڻهو.