اک تنهنجي بيان کان ٻاهر،
جو ڏسي سو ايمان کان ٻاهر.
توکي فنڪار جنهن تراشيو آ،
هوندو سهڻو گُمان کان ٻاهر.
پاڻ خاموش چاهيندڙ آهيون،
عام ماڻهو جي ڌيان کان ٻاهر.
شعر جنهن ۾ نه ڳالهه چاهت جي،
ڇو نه ڪڍجي ديوان کان ٻاهر.
هوءَ سينگارجي گھران نڪتي،
تير نڪتو ڪمان کان ٻاهر.
تنهنجو ويڙهو ڇڏي ائين ڀانيم،
ڄڻ ته آهيان جهان کان ٻاهر.
”مير“ بس تولئه ايترو چوندو،
تون زمانو مڪان کان ٻاهر.