گھاوَ ڀرجن نه کڻي مرهم کان،
ڍنگ جيئڻ جو سکيو هان غم کان.
ٽهڪ ڏيئي سگھو ته بهتر نه ته،
مرڪ سکڻي به چڱي ماتم کان.
ڏيهه ڏاهر جو، جي پوي گڏجي،
ڌرتي موٽايون ابن قاسم کان.
ڪيڏو ڇرڪي ٿي ٻاٽ اونداهي،
ٻل ٽِنڊڻي جي هلڪي ٽم ٽم کان.
پيٽ بارود سان نٿو ڀرجي،
ڀور ماني وڌيڪ آ بم کان.
ڪا جي هن کي سڏي ٿي نانءُ وٺي،
ڇرڪ نڪري وڃي ٿو ”محرم“ کان.