خوف دهشت جاڳي پيوٿو من منجھان،
بوءِ رت جي ٿي اچي روڊن منجھان.
لوڪ کان آئون لڪي پيو ٿو ڪڍان،
جي ڪنڊا مونکي لڳا پنهنجن منجھان.
ڪو ڏسي رستو قرارن جو کڻي،
تنگ ٿيو آهيان گھڻو دردن منجھان.
سنڌ خاطر جنگ جي ڪئي سون شروع،
گونجندا نعرا اسان جا سن منجھان.
توڙي هٿ ۾ ڪنڊا چڀندا رهيا،
پو به ميڙيندو رهيس رستن منجھان.
گھاءُ ڪنهن جي عشق جو ويو آ ڇٽي،
داغ پر تنهنجو نه ويو آ تن منجھان.
شال مهڪي سنڌ جو هر هڪ چمن،
گل ڇڻي مرجھي نه ڪو گلشن منجھان.
منهنجي تو مان دل ڦڪي ٿي پئي ”اداس“،
روز جي مهڻن منجھان طعنن منجھان.