تون پاڻ کان ڌار جو ڀانئين ٿو،
پاڻيءَ تي ليڪا پائين ٿو.
هڪ شخص نه مون سان ساڻ هليو،
تون جڳ کي ڪيئن هلائين ٿو.
جنهن ڳالهه کان توکي روڪيو هو،
آدم آن سوئي کائين ٿو.
محفل ۾ پنهنجي غير سڏي،
ياري ڪنهن ساڻ نڀائين ٿو.
ڪجهه سيني تي پوکيندين ڇا؟
روين جا هر هلائين ٿو.
آ ناچ منع، مان ناچُو هان؟
مرضيءَ تي خوب نچائين ٿو.
هي تنهنجو جيئڻ ڇا معنيٰ،
نه ئي تڙپين ٿو تڙپائين ٿو.
مون شعر پڙهيو پٿر آڏو،
تاڙي ڀي ڪين وڄائين ٿو.
هي عشق به ”خادم“ ايئن آ ڄڻ،
لوڙهي ۾ باهه لڪائين ٿو.