وقت نه ڪنهن سان وير ڇڏيندو،
ساٿ اوهان جو ڪير ڇڏيندو.
هُو ته هوائن سان هلندو آ،
هٿ ته دير سوير ڇڏيندو.
جيون آڳر تان هو گُذريو،
يادن جا ويو پير ڇڏيندو.
جنهن جو جيون سرگم آهي،
سو ڪيئن پنهنجي ڇير ڇڏيندو.
ظاهر ۾ هن ڀاڪر پاتو،
ڇا اندر جي مير ڇڏيندو.
”خادم“ هونئن ته فنا آهي پر،
پويان پنهنجا شعر ڇڏيندو