مون مان هُن جو ڌيان مٽجي ويو،
پل ۾ سارو جهان مٽجي ويو.
ماڻڪن سر صليب ٿي رکيا،
ڪانئرن جو بيان مٽجي ويو.
هُن ڀريا پير پيار مان جڏهين،
درد جو داستان مٽجي ويو.
روبرو سونهن جا پسي جلوا،
زندگي جو گمان مٽجي ويو.
پيار ۾ پاڻ اڀ کي ڇُهنداسون،
ڏئي وفا جي زبان مٽجي ويو.
مان پُڳس آسري صدارت جي،
ها مگر ميزبان مٽجي ويو.