شاعري هڪ حسين فن آهي،
جنهن سان وندريو پيو هي من آهي.
پيار آهيان رهان ٿو هر هنڌ مان،
ساري دنيا منهنجو وطن آهي.
ڀاڳ جي وڻ کي مون ڏنو ڌوڻو،
ڦر ڇڻيو ۽ نه ڇڻيو پن آهي.
بس گھرڻ سان نه ملندي آزادي،
سر سان ٻڌڻو پيو ڪفن آهي.
سال سارو ٻنيءَ ۾ لوڙيو ٿم،
ٻن مهينن جو آيو ان آهي.
درد تنهنجو ”اداس“ ڇا هوندو،
گھاءُ جيڪو ڏنو گلن آهي.