محبت سان اچي وئي زندگي ۾ روشني آهي،
محبت کان سوا ماڻهون وساميل ڄڻ بتي آهي.
اڃان هڪڙي وساريان مس اچي ٻي ياد ٿي تنهنجي،
اندر ۾ ياد جي اچ وڃ گھٽي ٺاهي ڇڏي آهي.
محبت آ اها ٻيڙي ويندي آ وهڪرن سان گڏ،
ويندو جنهن طرف آ پاڻي ۽ وهندي جيئن ندي آهي.
هُيس بزمِ حسينا ۾ رڳو زلفن جي هئي خوشبو،
بدن هي روح سوڌو دوستو ويو واسجي آهي.
ملياسين تون ۽ مان جڏهن، سڙي پنهنجا مخالف ويا،
لڳي ائن ٿو انهن ماڻهن تي ڄڻ ڪا ڇپ ڪري آهي.