تو ڏِسي ڀي نہ ڏِٺو، ڏُکُ آھي
تُنھِنجو اھڙوڀَلا ڇو رُخُ آھي
ڪوئي ڪنھنجو نہ پُڇي حالُ ٿو اَڄُ
سَڀَ کي پنھنجو مِٺو ئي سُکُ آھي
اِئَن تہ آڪڙ ۾ رَھنَدو آھِہ سَدا
پاڻَ ئي ڳوٺَ جو ڪو مُکُ1 آھي
ڇو اَلائي چِرَن ٿا سَڀُ ھُن کان
ڇا سَٻاجهو تہ سندس مُکُ2 آھي !
ڀل تہ سمجهن گهڻا ٿا کيس وَڏو
سمجهَہ کان پَر وَڏو ھو مُکُ3 آھي
نِجُ لَٻاڙون ھڻي ٿو ھنڌ ئي
ڇا وَڏو ھُن تہ پاتو مُکُ4 آھي !
ڪين ٿو ڪو بہ ٻئي جو حالُ پُڇي
صِرفُ خود لاءِ ھرڪو وِکُ5 آھي
1. مکيہ، مُکي، اَھم
2. چھرو، صورت
3. موڳو، موُرک
4. مُنھن، واتُ
5. قدم، چال، رفتار، ٻرانگهہ