ويچارَن ۾ صادِقُ سادو
تنھن کي چَوَنِ ٿا ماڳِھين موڳو
سَچَ جي مَنزل اَڻ ڄاتَل، ۽
پَھُچَڻَ جو آ پَنڌُ اَڻانگو
خطرو آهہ ڪِرڻَ جو ھَردم
چَڙهِج سَنڀالي ڏاڪو ڏاڪو
صافُ سَڻائيِ دِل جي آھي
ڪونہ رَهي پو ڀؤ ۽ ڀولو
راتِ کُٽَڻَ جو فِڪرتَڏهن ٿئي
اُجل صُبح جو هُجي ڪو سانگو
حَياتِ معنيٰ تڏهن رَکي ٿي
اَگر جِئڻَ جو اَرٿُ بہ آ ڪو
بِنا سَببَ ئي بَحثَ ھَلن جِتِ
سو سَڏِجي ڏاھَن جو ڏيرو
سالن جي دَزَ، ڌوُڙِ جهاڙَڻَ لءِ
گهُرجي تيز هَوا جو جهونڪو
سَمجهَن ھا جي وَقعَت’بندا‘
ڇو ڪن ھا ھئن مونکان پاسو!