ڇو تَڪڙ ھَردم ڪَري ٿيِ
ڪونَ آنندُ ڪو وَٺي ٿيِ
اَک ٻَکيِ ٿَس ڪنھن سان شايد
اِئن جو اَڄڪلھہ چُپِ رَھي ٿيِ
خود تَہ بي کُٽڪي سُمھي، پر
عاشِقَن جي نِنڊَ ڦِٽي ٿي
لُطفُ ماڻي ڪو اَگر پِيو
ٻئي مَٿان ڇو ڇِپَ ڪِري ٿي؟
ڪم اَٿس ڦاٿَلُ ڪو مون ۾
ڪِئن نَہ تنھن لءِ چَٽَ ٻَڌي ٿي !
سوُنھَن جوڀَنُ سَڀُ اُڏي ويو
پو بِہ ايڏو ڪِئن ڪُڏي ٿي !
ڪونہ مِليَسِ موٽَ موُن مان
تنھن تي مونکي ڄَٽُ چَوي ٿي !
ھاءِ ! پنھنجا ڇو ھَلي ويا
ڀِٽَ ڌَڻيءَ جي ڀِٽَ پُڇي ٿي
واڪُ ڏي ٿو جيڪو سَچَ جو
دُنيا تَنھِنجا چَپَ سِبي ٿي
مان ڪَمايان مَسخَريءَ مان
ڀَل تَہ ڪنھنجي پَڳَ لَھي ٿي
ڪونَ بِگڙي ڪُجهُہ ’بندي‘ جو
کيس دُنِيا ڀل پِٽي ٿي