شاعري

پنھنجا پاڇا

ھن مجموعي ۾ روُمانوي عنصر گهٽ مِلي ٿو پر زندگيءَ جي تلخ حقيقتن سان وابستگي ۽ طنز ڪلاميءَ جا جهَجها مثال مِلن ٿا. طنز جو فنڪارانہ استعمال ئي کيس اَھميت بخشي ٿو. طنز جو استعمال اڪثر ساھتيہ جي مُختلف وِڌائُن –شاعري، ڪھاڻي، اُپنياس، ناٽڪ نويسيءَ کان سواءِ چِترڪاري، اَداڪاري، نقل بازي (Mimicry) ۾ بہ ملي ٿو. طنز تِکي ۽ چُڀندڙ بہ ٿي سَگهي ٿي ۽ نامعلوم اَلبت اَڻلکي بہ. ڀڳوان ٻاٻاڻي صرف عشق و محبت جا ترانا گنگنائڻ جي بجاءِ زندگيءَ جي تلخ حقيقتن جا عڪس پيش ڪرڻ جي پَھل ڪري ٿو.

Title Cover of book پنھنجا پاڇا

اھڙو ڪھڙو گروءَ جو سِکُ آھي

اھڙو ڪھڙو گروءَ جو سِکُ آھي
ماڻيو جَنھن رُڳوئي سُکُ آھي

آ ڇڏائڻ گهڻو تہ مُشڪل ئي
اَھڙو سوگهو وِڌو تو ٻَکُ آھي

آ شَناخَتَ نَہ ڪنھنکي ڪنھنجي ڪا
ھڪ ٻِئي جو تہ سَڀڪو بَکُ آھي

ڪوئي ڪنھنجو پُڇي نَہ حالُ ذرا
صِرفُ خود لاءِ ھرڪو وِکُ آھي

مونکي تون ياد ٿو ڪَريِن ھردم
ايترو ئي چَوڻُ بہ لَکُ آھي

ٿو سَڳَن* کي بِہ ڌارَ پَل ۾ ڪَري
ھُن ۾ ايڏو ڀَريل تہ وِکُ آھي

ڪنھن کي سمجهڻ گهڻو ئي مشڪل آ
پَنھنجو پَنھِنجو سَڀِن کي دُکُ آھي

آھيان مان اَڃا ڀُڏو ئي ’بندا‘
ڀَل تَہ کاڌو گهڻو ئي اَکُ آھي


ٻَکُ (ڀاڪُر، وَجهُہ، موقعو)، بَکُ (کاڄُ، کاڌو، ڀوڄن، خيرات، صدقو، قرباني)،
وِکُ ( قدم، چال، رفتار، ٻرانگهہ)، لکُ (جهجهو، گهڻو، اُھڃاڻ،)، ڀُڏو ( ڏندن ڀَڳو، ڪم ۾ جَڏو، خراب) ، لَکُ ( اکڙوٽ، نہ کُٽندڙ، فاني، اَمر)، اَکُ ( اکڙوٽ)
* سڳا مائٽ