اھڙو ڪھڙو گروءَ جو سِکُ آھي
ماڻيو جَنھن رُڳوئي سُکُ آھي
آ ڇڏائڻ گهڻو تہ مُشڪل ئي
اَھڙو سوگهو وِڌو تو ٻَکُ آھي
آ شَناخَتَ نَہ ڪنھنکي ڪنھنجي ڪا
ھڪ ٻِئي جو تہ سَڀڪو بَکُ آھي
ڪوئي ڪنھنجو پُڇي نَہ حالُ ذرا
صِرفُ خود لاءِ ھرڪو وِکُ آھي
مونکي تون ياد ٿو ڪَريِن ھردم
ايترو ئي چَوڻُ بہ لَکُ آھي
ٿو سَڳَن* کي بِہ ڌارَ پَل ۾ ڪَري
ھُن ۾ ايڏو ڀَريل تہ وِکُ آھي
ڪنھن کي سمجهڻ گهڻو ئي مشڪل آ
پَنھنجو پَنھِنجو سَڀِن کي دُکُ آھي
آھيان مان اَڃا ڀُڏو ئي ’بندا‘
ڀَل تَہ کاڌو گهڻو ئي اَکُ آھي
ٻَکُ (ڀاڪُر، وَجهُہ، موقعو)، بَکُ (کاڄُ، کاڌو، ڀوڄن، خيرات، صدقو، قرباني)،
وِکُ ( قدم، چال، رفتار، ٻرانگهہ)، لکُ (جهجهو، گهڻو، اُھڃاڻ،)، ڀُڏو ( ڏندن ڀَڳو، ڪم ۾ جَڏو، خراب) ، لَکُ ( اکڙوٽ، نہ کُٽندڙ، فاني، اَمر)، اَکُ ( اکڙوٽ)
* سڳا مائٽ