اَڻ ڏِٺل لءِ ڪيِن ڪي واجهائِجي
جو مِلي اُن مان ئي سَڀ سُک پائجي
ساري ڪا ميلاپ جي سُھڻي گهَڙيِ
دِل سَدا پنھنجي اِئين بَھِلائجي
آ اَگر ھِڪڙو نَہ، ڀَل ڪو ٻيو صحيح
ڪِئن بہ پَنھِنجو ڪَمُ مَگر تہ ڌِڪائجي
ڀل تہ ڪھڙا ڀي نَوان ساٿي مِلن
ياد جهوُنن جي بہ پَر نہ مِٽائجي
ڪو نَسُل پنھنجو مَتان ڀُلجي وَڃي
ايتِرو ڪِنھِنکي نَہ ڪِٿ ساراھِجي
آھِہ بَھتر درگُذر ڪُجهہ ڪُجهہ ڪَرڻ
ٿوري ٿوري تي نَہ ڪَنھِن سان پائِجي
ٺاھَہ جيِ ڪوشِش ڪري ھَلجي ’بندا‘
داوَ تي عِزّت مَگرنہ لڳائجي