گَتي غَرضَ عُھدي جي ڪيڏو ڪِرائي!
نِيَم قاعِدَن کان پَري ٿي ھَٽائي
لَڇڻَ جو نَہ ڪوئيِ قَـدُر ڪو رَهي ٿو،
گڏھہ کي بِہ مطلب لءِ گهوڙو جَـتائي
اُھي ڀي رَکن لوڙَ عُھِدي جي ڇو ٿا
جَڳتُ سيِسُ هُئَن ئيِ ٿوِ جِن وَٽ جهُڪائي
فقَط ناءٌ ئي ڪونَ مِلَندو آ پَدَ سان
گِلائوُن بِہ اينديوُن آهِن گهَرُ پُڇائي
ڪَري خود ئي ٿو سَڀُ ڪُڌا ڪَمَ دُنيا جا
ٻِيَنِ کي ٿو پَرٻوڌَ ڪيڏا سُڻائي
رکي ساڻُ سَڀُ ئيِ وَسيِلا جَھاْن جا،
مگر پو بِہ خود کي ٿو ساڌوُ سَڏائي
’سَچَ‘ سان سُڃاڻَپَ ٿا ڪوُڙا ڪَرائِن،
اِنھَن رهبَرن کان خُدا ئي بَچائي
گهَڻو قيِمَتيِ آهہ بارِش جو پاڻيِ،
ايِندُوَ وقت تي ڪَم رَکِيُوَ جي بَچائي
اَسانجي مَٿَنِ تان کَڄيِ ڇانوَ ويندي،
ڇڏياسيِن اِئين ئي جي دَرخَتَ ڪَٽائي
هُـجـي ڪـاش دَسـتـوُر سَـڀَ لءِ ضَـروري
`ڪَٽي ڪو جي هِڪُ وَڻُ، تَہ ڏَهَہ ٻيا لَـڳـائـي‘
دُعاگُن تَہ اڳ ئي چِتايو هُئو، پر
اَسان گَر سِکياسيِن تہ سَڀُ ڪُجهُہ وِڃائي
نَہ ’سَچَ‘، ’ڪوُڙَ‘ جيِ ڳالھہ، ٿيِنديِ آ ڪائي،
’بندا‘ وَقتُ ساري حقيِقَتَ لَکائي