اُنهن لءِ ڇانوَ اُس ڪَھِڙي، سُڪڻ جِن جي نَصيِبَن ۾
خُدا دُنيا جا سَڀُ دُک ئي ورهايا بس غَريِبَن ۾
لڳا دِل سان رَهَن هَردم، نِڀائِن دوستي دل سان
مگر قِسمَتَ اَٿن اَهڙي سدا ڳَڻِجَن رَقيِبَن ۾
تَپاسِن سَڀُ مَشيِنُن سان نہ ٿَنِ ڪا ڄاڻَ ناڙِيُنِ جي
اڳوُڻو هُنرُ حِڪمَتَ جو رَهِيو ناهي طَبيَبَن ۾
لِکيِ جيِوَن ڪٿا ڪَنھِنجي پَڏائي پَنھِنجي مطلب سان
گهَڻن خود کي ڪَيو شامِل اِئين آهي اَديِبَن ۾
مليو جو قُرب يارَن مان، اَٿم دِل ۾ اُهو سانڍِيَلُ
تَپِش سِڪَ جي سَدا ’بندا‘ مِلي آهي حبيِبَن ۾