اَڇا ڪپڙا جَنھِن ڀي پاتا،
مِـٽيءَ تَنھِن تي رنگ ئي لاتا
لِڪَـل اَندر ۾ ماڻھوُ ڪيڏا،
اَڄُ تائين موُن ڪيِن سُڃاتا
عِزَت، عُمر جا ٻَنڌن ٽوڙي،
ڪَھِـڙا ڪَھِـڙا جُڙجَن ناتا !
معصومن سان قَھَـرُ ڪرڻ لءِ
وَحشي ويٺا آھن آتا
گِــلا ڪَـرَڻَ ۾ اَڳرو ھر ڪو،
ساراهہ لءِ پر سَڀُ ڄڻ ٻاتا
نيڪ آدَم سَنگسار ڪَيائون،
لوٺيَن جا جَس– گيت ويا ڳاتا
لڪ ڇِپَ ۾ پئي پُڃّ ڪَيا جن،
ڪيِنَ وِيا سي جڳ ۾ ڄاتا
رُغبت اوُڻايوُن ڳولھَڻَ ۾
سَـچُ تِن ڪيئن سُجهائي داتا
جهاتيِ پائِن ڪيِنَ اَندر ۾،
واچِن ’بندا‘ جَڳَ جا کاتا