ڪو شعر مُنھنجو جيڪو هر ڪَنھنکي ئي وَڻِيو آ
پر ڇو اَلائي ڪِن کي سو ئيِ گهَڻو چُڀيو آ
داروءَ جي پيگ وانگر ايمانُ اَڄُ ٿِيو آ
ڇَـڏجيِ سَگهي نَہ ڪِن کان، ڪِن موُرُ نا چَکِيو آ
ٿا ڪوُڙَ ڏي ڀَڄَنِ ڏِسُ ڪيڏو نَہ چاهَہ سان سَـڀُ
۽ سَـچُ چَوي ٿو جيڪو، ڪَنھِنکي نَہ سو وَڻِيو آ !
مَذهبَ خِـلافُ آھِن ڪَرتوُتَ سَـڀُ ئي جَنھِـن جا
سو ئي وَڏو مُـحافِـظ اَڄ ڌَرمَ جو بَڻِيو آ !
شِرڌا رَکيِ ٿي پوُڄيو جَـنھِنکي هَـزارين ماڻهُن
پَنھِنجن ڪُـڌَن ڪَمَنِ سان سو ڪِٿِ وَڃيِ رَسيو آ !
مَطلب ڪَڍي پو سڀ سان ياريِ ڇَڏِن ڦِٽائي
ڪِن جو سُڀاءُ اَهڙو ڄڻ خارُ ٿي چُڀـيو آ
سِنڌيءَ سان ’بندا‘ ھر ڪو سِنڌي رُڳو ڳالھائي
اَهڙي صَلاحَ هرڪو ٻئي کي ڏيندو رهيو آ