جاڳڻ سان ئي سَڀُ سَچَ پسبا
ننڊ ڏئي ٿي سُهڻا سُپِنا
ڪي ڊيڄارِن، ڪي ھِرکائِن
ھَر سُپني جي پَنھِنجي رچنا !
دِل ۾ ويٺل آھِن گَھِرا
ساڻُ گُذارياسيِن جي لمحا
دل جي ڳالھہ بہ ڪڍجي سوچي
هر ڪَنھِن سان ڇا روئبا ڏُکڙا!
ٻار تہ ڪن ٿا اُئين ئي سڀ ڪُجهہ
ڏِسن ڪندا وڏڙن کي جِئَن ٿا
ٻارُ جُڙي سِنڌيءَ سان، تَنھِن لءِ
لوڪَ ڪَھاڻي روزُ توُن کَڻُ ڪا
اک ٻوُٽي ٿا مڃيِن توکي
ڳالھِہ بِہ سوچي سمجهي چئُہ ڪا
رکي دلين ۾ هيڏي دوُري
ڇا لءِ آهيوُن گڏجي ويٺا ؟
ڳالھِہ سَدائين وَڃيِن گهُمائي
سَچّي آخر مَنَ جيِ ڪَرِ ڪا
سامھون هڪڙو، پرپُٺ ٻيو ڪجهُہ
ڀَريَلُ دِليُن ۾ ڪيڏو ڇَلُ آ !
روزُ حادِثا ڏِسجن ڪيئي
چُڀي وَڃن ٿا پر ڪي واقعا
’بندي‘ جو سَرمايو آِھن
دُنيا جيڪي ڏِنَس تَجُربا