ڀَل ڪَنھِن کي وَڻي يا نَہ وَڻي، صافُ چَوان ٿو
سَڀُ صافُ چَـوَڻَ جي ڪَري ئـي ڪيِنَ وَڻان ٿو
تُنھِنجيِ تَہ لَڳَل تاتِ اَٿَم اَهِڙيِ او مِٺِڙا !
هَرَ شِڪِل ۽ هَر شَخصَ ۾ مان توکي پَسان ٿو
اَڄُ حالَـتُن تہ اَهِـڙو تہ لاچارُ ڪَيو آ
ڪو ڪُجهہ بِہ چَوي ٿو، مان چُپچاپِ ٻُڌان ٿو
حالت ڀليِ تہ ڪـيڏي بِہ مُشڪل گهڻي ھُجي
مان پَنھِنجيِ زَباْن تان تَہ نَہ ڪُجهُہ اَڄ بِہ ڦِـران ٿو
ظـاهِرُ تَـہ کِلان ٿو ۽ مُرڪان ٿو سَڀِن سان
خاموشُ اَندَرَ ۾ ئي سَڀئي سوُرَ سَھان ٿو
دِل ۾ تَہ دَغا ڪا بِہ ڪڏهن موُن نہ رَکي آ
جيڪي بِہ ڪَيوقُـدِرَتَ سو سَـڀَ سـان سَـلان ٿو
ماڻھو ٿا مِلن چؤڌر، اِنسانُ ڪِٿي آ ؟
هَر واٽَ تي هَر گهاٽَ تي ھر ڪنھنکان پُـڇان ٿو
ڪيڏا بِہ هَڻَنِ ڪوُڙا اِلزامَ ’بَندي‘ تي
پَرواہ نَہ ٻئي جي ڪا، هِڪُ ’هُن‘ کان ڊِڄان ٿو