ڪَرمَ سان ئي ليکجي ڪو اَميِرُ ٿو
شِڪل سان ڀل سو لڳي ڪو فَقيِرُ ٿو
ھِڪ نظر سان سَڀَ کي گهائي ٿو وِجهي
اَکِ اِشاري سان ھَڻي ڄَڻُ تيرُ ٿو
نيڻَ رَھندا ڇو سَدا ٽِمٽار ٿَس
ڳالھہ ٿوريءَ تي وَھائي نيِرُ ٿو
ڪا شَناخَتَ ڪانَ ٿَس ماحولَ جيِ
پَر لَکائي پاڻَ کي گنڀيِرُ ٿو
مانَ عزّت جي نہ پَرواہ ڪا ڪَري
ٿي وَڃي ھر جاءِ ڏِسُ کَنڊُ کيِرُ ٿو
مِٺَ مُحبّت خوُب ورِسائي کڻي
پَر تِکو اُن جو لڳي تاثيرُ ٿو
سَڀُ تہ ڳِرڪائي وَڃي ٿو پاڻَ ۾
ڄڻ لڳي اوُنھو نديءَ جو سيِرُ ٿو
ساڻُ جيڪو ڀي اَچي، نِکري پَوي
ھُن جي اَندَر ڪو لڳي اَڪسيِرُ ٿو
ڪَمَ ڪُڌا دُنيا جا سَڀ ئي جنھن ڪَيا
پاڻَ کي سو اَڄُ سَڏائي پيِرُ ٿو
راھَہ ۾ رنڊَڪَ بڻيو آھي اِئين
پيرَ ۾ ڀاسي چُڀيل ڪو ڪيِرُ ٿو
پوُرُ ھُن جو بخشي راحت ڪا گهَڙي
کِنَ ٻِئي ۾ ئي ڪري دِل چيِرُ ٿو