شاعري

پنھنجا پاڇا

ھن مجموعي ۾ روُمانوي عنصر گهٽ مِلي ٿو پر زندگيءَ جي تلخ حقيقتن سان وابستگي ۽ طنز ڪلاميءَ جا جهَجها مثال مِلن ٿا. طنز جو فنڪارانہ استعمال ئي کيس اَھميت بخشي ٿو. طنز جو استعمال اڪثر ساھتيہ جي مُختلف وِڌائُن –شاعري، ڪھاڻي، اُپنياس، ناٽڪ نويسيءَ کان سواءِ چِترڪاري، اَداڪاري، نقل بازي (Mimicry) ۾ بہ ملي ٿو. طنز تِکي ۽ چُڀندڙ بہ ٿي سَگهي ٿي ۽ نامعلوم اَلبت اَڻلکي بہ. ڀڳوان ٻاٻاڻي صرف عشق و محبت جا ترانا گنگنائڻ جي بجاءِ زندگيءَ جي تلخ حقيقتن جا عڪس پيش ڪرڻ جي پَھل ڪري ٿو.

Title Cover of book پنھنجا پاڇا

ڇا لءِ مِڙيا ھُئا ھوُ اُن آستانَ ۾

ڇا لءِ مِڙيا ھُئا ھوُ اُن آستانَ ۾
ڪَنھِنکي نَہ آ خَبَر، نَہ ئي ڪَنھِنجي ڌِيانَ ۾

واقُفُ تہ ھوُ بِہ ھوندا اِن ڳالھِہ کان ئي پَڪَ، تہ
ڪيڏا ڪَيا ڪَلوُرَ، ڪَرونا جَھانَ ۾

تَجويزَ ھُئَنِ ڪَھڙي مَقصَد سَندَن ھو ڇا
جيڪو نَہ ٿي سگهيو ٿي ظاھِر عَيانَ ۾؟

بخشيِش ڏِيَڻَ جو بِہ ٿا فوٽو ڪَڍايو يارَ !
ڇا پُڃّ ڪو نظر ٿو اَچي اَھڙي دانَ ۾ ؟

مَحِنتَ ڪرڻُ مُسَلسِل آ فرض تُنھنجو بَس
ھرڪو سَڦَل نہ ٿيندو آہ اِمتِحانَ ۾

سَرڪار جي ڪَمَن جي خِلافتَ لَڳي اِئين
ڄَڻُ بي سُرو ڪو ڳائي ٿو اوُچي تانَ ۾

سَرڪار جي خِلافُ بَياني ئي ڪَنِ رُڳو
ڪُجهُہ ڀي نَئون نَظر نَہ اَچي ٿو بَيانَ ۾

ڪاغذ کڻي پڙھَڻ سان نہ شعرُ ڏي مَزو
جيڪو اَچي ٿو لُطفُ ٻُڌَڻُ بَرزُبانَ ۾