دائِرو جِئن سوچَ جو وَڌَندو وِيو
خود بِہ خود مُنھنجو اَهَم سُسَندو وِيو
هرڪو چاهي پَنھِنجي ليکي ٿو رَهَڻُ
گهَر جي اَندر گهَرُ ٻِيو ٺَھَندو وِيو
نوڪريءَ لءِ سڀ وڃڻ ٻاهر لڳا
شاخ جو هر پَنُ اِئين ڇِڄندو وِيو
”توُن مَتان ڪنھن کي ٻُڌائين ڳالھِہ ھيءَ “
هرڪو ٻئي کي بس اِئين چَوَندو وِيو !
آ سِياست ٿي وَئيِ اَهِڙي تَہ اَڄُ
ڪاري سان بس ڪارو ئيِ جُڙندو وِيو
هَٿُ گَرم ڪَنھِنجو ڪري يا ٻيءَ طَرح
هوُ سَڀِن کي آڳَہ ڏئي ڊُڪندو وِيو
آهِہ رِشوَتَ ۾ ڪَرامَتَ، ڇا تَہ يارَ
هر ڏکيو ڪم سؤلو آ بَڻندو وِيو
دَٻدَٻو اَسٿان جو اَهڙو مَتَل
ھرڪو لانگهائوُ اُتان ڏَڪَندو وِيو
سَچُ ٻُڌڻ تي، باهِہ لڳندي ٿَسِ گهَڻيِ
ناتا سَڀَ سان آهِہ اِئن ڇِنَندو وِيو
ٿو خوشامد ۾ ئي بس ماڻي مَزو
ڪوُڙَ سان ئي آ اِئين جُڙَندو وِيو
مالُ جَنھن وٽ آهِہ ، يا هَٿَ ۾ ڏَنڊو
اُن جي سامھوُن هر ڪوئي، جهُڪندو وِيو
ڊَپُ سُڃاڻَپ جو اَٿس شايَد گهڻو
ڪِئن گهِٽيءَ مان ’بندو‘ ڏس لِڪندو وِيو