ڪا شِڪايَتَ نَہ آ ڏُکُ ڏِنو تو پِريِن
مون ھَميشھہ مَڃيو جو چَيو تو پِرين
واٽَ بَدليئہ ڏِسي فائِدو تو پِرين
ٿي جُدا پر گهڻو ھو رُنو تو پِرين
يادِ ڪَرِ پيارَ جا واعدا، جي ڪَري
پاڻُ ڪيڏو نَہ ھو موکِيو تو پِرين
خوب سُپنا دِلاسا ڏِنَئہ ھُئن گهڻا
ڪو بہ تِن مان نَہ پورو ڪيو تو پِريِن
ڄَڻ سُڃاڻَپَ ھُئي ڪونہ ڪا ڀي ڪَڏھن
پيارُ مُنھِنجو اِئين تورِيو تو پِرين
وَصلُ ٿيِندو بہ آخر اَسانجو تہ ڪِئن
ڪونہ ڪوئي ڪَيو آ بِلو تو پِرين
ھِئن کُلي عام ڀاڪُر رَقيِبَن وِجهي
ڇا ٿي ظاھِر ڪَرڻُ چاھِيو تو پِرين
آسري ۾ ’بندي‘ کي رَکي، ڪِئن ڀَلا
دِل ٻِيَن ساڻُ لائڻ پُڳو تو پِرين