عاشق ۽ شاعر: بشير منگي
زلف هڪ همت، جستجو ۽ جدوجهد جو نالو آهي. شاعري ۾ جيتوڻيڪ هن گهربل مقام نه ماڻيو آهي پر هڪ ڪارڪن طور هن جو جذبو ۽ عمل وڏي شاعري تان قربان ڪري سگهجي ٿو. هو بنيادي طور تي رومانوي شاعر آهي، فطرت جي ويجهو آهي. نواڻ پسند ۽ شاعريءَ جي هيئت ۾ تجربا ڪندڙ شاعر آهي. هن جا غزل، گيت ۽ ٻيو ڪلام سنڌ جي سڀني ناميارن فنڪارن ڳايا آهن:
ياد مون کي پرين ايڏو ايندو نه ڪر،
مون کي پنهنجو ڪري پيار ڏيندو نه ڪر.
*
مون کي مرڪي جنهن تو ادا سان ڏٺو،
درد جاڳي پيو، پيار ٻيهر ڦٽو،
ياد تنهنجيءَ، سڀئي زخم پوري ڇڏيا،
دل جي واريءَ مٿان پيار آهي اُٺو.
ذوالفقار سيال ڏسڻ ۾ نازڪ ۽ نفيس ماڻهو آهي پر ان سان گڏوگڏ هن جي اندر جي اڏولتا صورتحال کي منهن ڏيڻ جي وڏي طاقت رکي ٿي. هڪ شاعر جي ناتي سندس رومانوي شاعري پُر اثر ۽ دل کي ڇهندڙ آهي، جيڪا جهر جهنگ ۾ ٻُڌي وڃي ٿي.
هو پنهنجي اندر جي ڀڃ ڊاهه کي جيتوڻيڪ پنهنجي ٽهڪن ۾ لڪائڻ جي ڏاڍي ڪوشش ڪري ٿو پر عاشق ۽ شاعر جو درد واڪا ڪيو خوبصورت شاعريءَ جي صورت ۾ نڪريو نروار ٿيو پوي.