شخصيتون ۽ خاڪا

ڊاڪٽر ذوالفقار سيال: ادب ۽ شخصيت

ھن ڪتاب ۾ نامياري شاعر، نثرنگار ۽ سرگرم ادبي شخصيت ڊاڪٽر ذوالفقار سيال جي شخصيت تي لکيل مضمون ۽ رايا شامل آھن. سنڌي ادب جي تاريخ جا اهم ڪردار اسان وچ ۾ بيٺل ادب جي روشن ستاري ڊاڪٽر ذوالفقار سيال جي فني لياقتن تي قلم کڻن ٿا، ان کان وڌيڪ مڃتا ڊاڪٽر ذوالفقار سيال لاءِ ٻي ڪهڙي ٿي سگهي ٿي جو هو نه فقط سنڌ ۽ هند جي ادبي حلقي ۾ پنهنجي ناماچاري رکي ٿو پر ڏيهه توڙي پرڏيهه جي اديبن ۽ سڄاڻ ڌرين ۾ ايترو ئي مقبول آهي، جيترو پنهنجي ٻوليءَ ۾، ان جو اعتراف اردو جي نامياري اديب ۽ ڪالم نويس محمود شام به پنهنجي مضمون ۾ ڪيو آهي. جڏهن ته ڪتاب ۾ شامل سنڌي، اردو ۽ انگلش مضمونن ۾ ڊاڪٽر ذوالفقار سيال جي گهڻ رخي شخصيت تي مڪمل طور بحث ٿيل آهي.

  • 4.5/5.0
  • 22
  • 1
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ساجد سنڌي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ڊاڪٽر ذوالفقار سيال: ادب ۽ شخصيت

جوڳيءَ تي جڙاءُ: استاد لغاري

اسين شاعر، قلمڪار ۽ فنڪار، اُن جيئري جاڳندي جھانَ ۾ رهون ٿا، جتي هر تخليقڪار، پنهنجي پنهنجي ذهن، ضمير ۽ سهڻي سوچ مطابق، پنهنجيون تحريرون ۽ تخليقون ترتيب سان تيار ڪري، سماج ۽ معاشري کي ارپيندو رهي ٿو. شيخ اياز پنهنجي هڪ انٽرويو ۾ چيو هو، “شاعر، شهنشاهن کان وڏا فاتح ٿيندا آهن. تنبورا، تلوارن کان وڌيڪ حڪومتون هٿ ڪندا آهن. دلين جون حڪومتون، انساني امنگن جون حڪومتون. حڪومتون جي لازوال آهن. جن جا فاتح مرندا ناهن. تاريخ فقط تلوارون نه آهي، فقط نيزي تي سر نه آهي. جنگ جي ميدان ۾، لهوءَ ۾ لويل لاش نه آهي. سچي ۽ اصلي تاريخ شاعر آهي، فنڪار آهي، موسيقار آهي ۽ قلمڪار آهي. اجنتا جا مصور ۽ ايلورا جا صنم تراش، جن جي نالن جو به پتو نه آهي، اجنتا جي چترن ۽ ايلورا جي مورتين ۾ اڃان تائين جيئرا آهن. صديون انهن کي مٽائي نه سگھيون آهن. رنگ، پٿر ۽ قلم جو پورهيو، وقت جي هر يلغار جو مقابلو ڪري سگھن ٿا. فنڪار وقت کان ڏاڍو آهي. وقت، جو نهايت ئي جابر آهي، جنهن ڪيئي دارا ۽ سڪندر مٽائي ڇڏيا. تخت ۽ تاج مٽيءَ ۾ ملائي ڇڏيا. جنهن ڪيئي ھمياڻيون ۽ سونن سڪن سان ڀريل خرزينون، فقيرن جي ڪشڪولن کان وڌيڪ بي معنيٰ بڻائي ڇڏيون. وقت، جيڪو هڪ شهسوار وانگر هر شئي کي لتاڙيندو، اڳتي وڌي رهيو آهي، اُهو به انهن شاعرن، اديبن، موسيقارن، صنم تراشن ۽ مصورن جي اڳيان، بلڪل بيوس بڻيل آهي”.
ڊاڪٽر ذوالفقار سيال صاحب سان منهنجون ملاقاتيون ۽ قرب ڪچهريون، اسلام آباد ۾ ٿيون. جڏهن عالمي ادبي ڪانفرنس ۾، پنج ڏينهن ۽ پنج راتيون، هڪڙي ئي هوٽل ۾ گڏ گذارياسين. هڪڙي ئي هوائي جهاز ۾، هڪڙي ئي گڏيل سيٽ تي ويهي، گڏ سفر ڪيوسين. مون کي ايئن محسوس ٿيو، ڄڻ ته آئون هڪ جيئري جاڳندي تاريخ سان گڏ آهيان. مون ڊاڪٽر ذوالفقار سيال صاحب جي شخصيت ۽ فن تي لکڻ جي لاءِ، اُن اَڇتي سٽ جي ڳولا ڪئي، جنهن کي اڃان تائين ڪنهن به عظيم اديب جي قلم نه ڇهيو آهي، پر مون کي اهڙي ڪنهن به سٽ صحي ساٿ نه ڏنو. “اي ڊاڪٽر ذوالفقار سيال صاحب! تون امر آهين، عظيم آهين ۽ قديم آهين. تنهنجيون تحريرون، تخليقون ۽ شاعريءَ جا شاندار شاهڪار شهپارا، ڪنهن به معمولي ماڻهوءَ جي مڃتا جا محتاج ناهن. تنهنجا ويري واٽن تي واريءَ وسائيندا رهن ٿا، پر تون هردم هر ڪنهن جي لاءِ پيار جون پنکڙيون پکيڙيندو رهين ٿو.
جوڳِيءَ تي جَڙاءُ، نِسُورو ئِي نِينهَن جو،
پَتنگَ جِيئَن پَيدا ٿِيو، سامِي سِجَ وَڙاءُ،
آيو ڪاڪَ تَڙاءُ، ڪُنوارِيَنِ ڪَڪورِيو.
(شاهه)