ڀاڳ جي ڪهاڻي
ٿيو ائين جو ظهور ڍاڪا مان شادي ڪري زال سان گڏ پاڻي جي جهاز تي ڪئپٽن جي حيثيت ۾ بنگلاديش کان ٽوڪيو (جاپان) لاءِ نڪتو. پر سندس زال کي ايڏي ته سي - سڪنيس Sea sicknessٿي جو هن لاءِ مسئلو ٿي پيو ته خراب موسم ۾ زال کي سنڀالي يا جهاز کي.جيئن تيئن ڪري خليج بنگال لتاڙي ملاڪا نار مان ٿي جهاز کي سنگاپور پڄايائين. تن ڏينهن ۾ منهنجو جهاز به سنگاپور ۾ بيٺل هو. پاڻ پرو گرام ٻڌايائين ته في الحال هو هي جهاز ڇڏي زال کي وٺي ڍاڪا ٿو وڃي، پوءِ جيئن قسمت ۾ هوندو. جي ساڳي ڪمپنيءَ جو جهاز ملي ويو ته جوائن Join ڪندو نه ته پوءِ ڪنهن ٻي ڪمپنيءَ ۾ اڪيلو Sail ڪندو.
ٻئي ڏينهن اسان جي جهاز سنگاپور کان لنگر کنيو ۽ هانگ ڪانگ ڏي روانو ٿي ويو. ظهور سنگاپور جي هڪ هوٽل ۾ ترسي پيو جو هو ڍاڪا ”ايئر انڊيا“ جي هوائي جهاز ذريعي وڃي رهيو هو جنهن جي اڏام ٻن ڏينهن بعد هئي. اسان جو جهاز هانگ ڪانگ ۾ سامان لاهي پوءِ ٻن مهينن اندر ڪوريا جاپان ۽ چين مان ڪم لاهيندو واپسيءَ تي سنگاپور مان لنگهيو. ڪنهن طرح خبر پئي ته ڪئپٽن ظهور ته اڃا سنگاپور ۾ آهي.ڏاڍو تعجب لڳو. شهر مان هڪ هنڌان سندس مليل نمبر تي فون ڪيم. هڪ سرڪاري آفيس جو نمبر هو، ظهور عالم ڳالهايو.
”ڪي خوبور _ ڀالوتَو _“
(ڪهڙي خبر چار خوش ته آهين نه.) هن بنگاليءَ ۾ کيڪاريو.
”اڙي خوش ڇا، تون خبر ڪر.“ اسين آهيون جو سمنڊ تي پيا لوڙيون ۽ تون آهين جو سنگاپور کي ڄمايون ويٺو آهين. بنگلاديش اڃا نه ويو آهين.؟ وائڙو ٿي پڇيو مانس:
”نه“ هن مختصر جواب ڏنو.
”ڇوڀلا؟ تُمي ايدي ڪي ڪي ڪوريو.؟“ (تون هتي ڪري ڇاپيو.)
”يو ويٽ ڊيئر آءِ ايم ڪمنگ (تون اتي ترس آئون اچان پيو.“
آئون ڪلفرڊ پيئر ڀرسان ڪوئين ايلزبيٿ واڪ وٽ سندس بيچينيءَ سان انتظار ڪرڻ لڳس ٿوري دير بعد هو ڪار ۾ پهتو ۽ مونکي گهر وٺي آيو. رستي تي پنهنجي ڪٿا ٻڌايائين: ”جنهن هوٽل ۾ آئون اچي رهيس ان جي ڪمري ۾ هڪ هفتو کن پراڻي اخبار پئي هئي. جيڪا مونکان اڳ رهندڙ همراهه ڇڏي ويو هو. ان ۾ پنهنجا بوٽ ويڙهي ٿي رکيم ته هڪ اشتهار تي نظر پئي. جنهن موجب سنگاپور حڪومت کي هڪ مئرين ڊپارٽمينٽ لاءِ هڪ جهاز جي ڪئپٽن جي ضرورت هئي. جيڪو ڪناري تي رهي هن ڊپارٽمينٽ جو ڪم ڪر ي. درخواست جي آخري تاريخ اهو ئي ڏينهن هئي، ۽ ٻئي ڏينهن انٽرويو ٿيڻوهو. مون يڪدم فون ڪري چيو مانس ته مون هاڻ هاڻ اشتهار پڙهيو آهي.اجازت ڏيو ته آئون به انٽرويو تي اچان. هنن هاڪار ڪئي ۽ ٻئي ڏينهن هنن ڏهين بجي مون کي گهرايو. اتي پهچي خبر پئي ته آئون ئي هڪ اميدوار آهيان، ڇو ته ٻيا همراهه يا جهازن تي هئا يا ملڪ کان ٻاهر. منهنجي به الله ٻڌي پگهار تن ڏينهن وارو جيتوڻيڪ ڪو گهڻو نه هو. پر ڪناري جي نوڪري جي ڪر ي هاڪار ڪئي مانِ جو منهنجون پنهنجون به مجبوريون هيون. ڀڄي ڊڪي ڍاڪا وڃڻ جي ٽڪيٽ ڪئنسل ڪرايم، سنگاپور حڪومت هفتو کن هوٽل ۾ رکيو، ان بعد ٺهيل جڙيل گهر ڏنائون، هاڻ گاڏي به ڏني اٿن ۽ آئون خوش آهيان.“
ٻئي ڄڻا ڏاڍو خوش ٿيا سين جو ظهور منهنجي سٺن بنگالي دوستن مان هڪ آهي. بنگلاديش ۾ ننڍي هوندي گڏ پڙهيا سين. موڪلن ۾ هنن جي گهر وڃي رهندا هئا سين. سندس هڪ ڀاءُ ٽي وي ڍاڪا جو فنڪار هو، ۽ ڀيڻويو اخبار جو ڦوٽو گرافر، جن جي معرفت ڍاڪا ۾ رهندڙ ڪيترن ئي ٽي وي جي فنڪارن ۽ اخبار نويسين سان ڏيٺ ويٺ ٿي. پاڻ به مون وٽ ڪراچي ۽ ڳوٺ هالا ايندو رهندو هو _جيسين بنگلاديش ٿيو. کيس سنگاپور ۾ نوڪري ملڻ بعد مون لاءِ سنگاپور ائين ٿي پيو جيئن ڪراچي. جڏهن به منهنجو جهاز سنگاپور ايندو هو ته رهندو ظهور وٽ هوس . نه ته به ماني ٽڪي ضرور کائيندو هوس ۽ سندس ڪار منهنجي حوالي رهندي هئي.