سٺو ڪوڙ ڳالهايو اٿوَ
ذوالفقار آهستي چيو: ”صبر ۽ شڪر کان ڪم وٺجي.“ ان چوڻ سان گڏ هن ڪار مان لهي اسان جي اڳواڻي ڪئي. سڀ ڪار مان لٿاسين سواءِ چيني همراهه جي جنهن جي ڪار هئي.جهازن جو ڪئپٽن- يعني ذوالفقار ۽ چيف انجنيئر _ يعني آصف ۽ آئون ٽنهي گاڏيءَ تي هٿ رکي ڌڪا ڏنا. ذوالفقار چيو سڄي اڪيڊميءَ ۾ هفتي سوا کان پڙهو ڏنو اٿئون ته جمعي ڏينهن صبح سان اسان سنگاپور روانا ٿي ويندا سين. ڪاش! هاڻ ڪو اچي ڏسي ته اسين ڪيئن پيا سنگاپور وڃون. ذوالفقار کي چيم ته سن 1962ع ۾ آئون ائين هالا کان ڀٽ شاهه ويو هوس.
فرلانگ کن جڏهن مرزيل ڪار کي ڌڪيوسين تڏهن اسان جي سهڪي سان گڏ ڪار جي انجڻ جو سهڪو شروع ٿيو. اسان ٽپ ڏئي اندر ويهي رهيا سين. آصف چيو حراميءَ جي بيٽري ته ڊائون آهي. پر پلگ ۽ پئانٽ به ائين اٿس. ڊرائيور يڪدم گير بدلائي گاڏي تکي ڪئي يعني هن ڪار جي پهرين کان ٿوري رفتار وڌائي. نڪرڻ مهل جيڪا ٿوري ٿوري ڦڙ ڦڙ وسي رهي هئي سا هاڻي وڏ ڦڙي جي شڪل اختيار ڪرڻ لڳي. اسان شڪر ڪيو ته ههڙي مينهن وسڻ کان اڳ اجهي لاءِ هيءَ ڀڳل گاڏي ئي ملي وئي. چيني ڊرائيور ڀڳل سڳل انگريزيءَ ۾ پڇيو ته ڪير آهيو. اسان ٻڌايو ته جهازن جا ڏهن سالن کان به پراڻا ڪئپٽن ۽ چيف انجنيئر آهيون.
ڊرائيور اهيو ٻڌي وڏو ٽهڪ ڏنو يعني سٺو ڪوڙ ڳالهايو اٿوَ. اسان کي چڙ ته ڏاڍي لڳي پر ڇا ٿي ڪري سگهيا سين. اڳيان مينهن جو ڌَڻُ فرلانگ کان پنڌ تي پکڙيو پيو هو. نه ته به سٺ ستر کن مينهون هونديون.
(هتي جيئن ئي ڪار ورتيسين ته ماڻهن چتاءُ ڏنو ته ڪار خيال سان هلائجو، جو ڏينهن جو سائيڪلن وارا تنگ ٿاڪن، ته رات جو ڍڳيون، مينهون، مينهون به ڪنهن هڪ ٻن هنڌ ملن ته به ٺهيو. هر ميل ٻن بعد وائڙين جو ڌڻ، مسجد تاناح ۽ ڪئالا سنگائي باروءَ جي وچ ۾، رات جو ملندو ئي ملندو. سمجهه ۾ نٿو اچي ته اهي ڪنهن جون مينهون آهن. جي ڏينهن رات کليل آهن. اسان وٽ سنڌ پنجاپ ۾ وهٽن جو آزار فقط پرهه ڦٽيءَ ۽ سج لٿي مهل هوندو آهي. سو به رستو ٽپي هليون وينديون آهن، پر هتي ته رستي جي کاٻي پاسي گھاٽن وڻن مان شروع ٿينديون ۽ پڪو رستو وٺي ساڄي ڪپر جي گھاٽن وڻن ۾ هليون وينديون ۽ چرڻ پرڻ بدران هڪ هنڌ ڄميل هونديون آهن. ڪنهن جي چواڻي ته ملائيشيا ۾ ماڻهن کان وڌيڪ مينهون آهن. هونءَ به سندس کائڻ پيئڻ لاءِ گاهه ۽ پاڻي جام ۽ جتي ڪٿي موجود آهي. سواءِ پڪي رستي جي ملائيشيا ۾ جتي ڪٿي گاهه نظر ايندو.)