سنگاپور ۾ ڪو به رستو پري ناهي
هڪ دفعي ڪيپل روڊ تي بس لاءِ بيٺو هئس (جتي سنگاپور جو مشهور ڪيپل نالي شپ يارڊ پڻ آهي) اتان آرچرڊ روڊ وڃڻو هوم ڀر ۾ بيٺل هڪ سنگاپوري انڊين چيو؛ ”توهان کي جلدي هجي ته بس لاءِ انتظار ڪري وقت ضايع نه ڪريو ٽئڪسي ڪرائي هليا وڃو“ ٽئڪسي ۾ ويهڻ وقت هڪ دم خيال آيو ته ڪٿي ٽئڪسيءَ وارو مون کي ڌاريو سمجهي ڏورانهن رستن کان نه وٺي هلي سو بس اسٽاپ تي بيٺل سنگاپوري انڊين کان پڪ ڪرڻ خاطر پڇيم ”ڀائو آرچرڊ روڊ ڪيترو پري آهي؟
کلي وراڻيائين؛ ”هتي ته ڪابه شيءِ پري ناهي. سنگاپور آهي ئي ڪيترو ٻيٽ!“
سو واقعي سنگاپور ڪو ايڏو وڏو ٻيٽ نه آهي ۽ ٽئڪسين جا ڀاڙا به ٻين ولايتي ملڪن جي ڀيٽ ۾ هتي واجبي آهن ۽ اهئي سرڪار طرفان مقرر ٿيل آهن. مقرر ته گهڻو ڪري سڀني ملڪن ۾ هوندا آهن. پر سنگاپور جا ٽئڪسي ڊرائيور ان تي عمل ڪن ٿا. ۽ سنگاپور جي پوليس ان معاملي ۾ مٿس ڪرڙي اک رکي ٿي. سنگاپور ۾ پهرين ڏيڍ ڪلو ميٽر جو ڀاڙو هڪ سنگاپوري ڊالر آهي - يعني ساڍا ڇهه روپيا کن ۽ جي ٽئڪسي ايئر ڪنڊيشنڊ آهي ته هڪ ڊالر ويهه سينٽ. ان بعد هر چار سؤ ميٽرن بعد ڀاڙو ويهه سينٽ وڌي ٿو. انتظار لاءِ هڪ منٽ جا ڏهه سينٽ آهن.