مٿي جي سُور لاءِ سنگاپور ۾ دوا
”اسان جو دراصل پرينءَ هتان جهاز Sail پيو ڪري.“ ڪئپٽن رشيد ٻڌايو ۽ ان مونجهاري ڪري في الحال ڪو به فيصلو ڪري نه سگهيو.
”جهاز کي ڏينهن ٻن لاءِ ترسائي نه سگهندين؟“ مون پڇيو مانس.
”سوال ئي پيدا نه ٿو ٿئي. ڪلاڪ ٻه به ليٽ ڪرائي نه ٿو سگهان جو شيڊول ايڏو ٽائيٽ آهي. جو سنگاپور بندرگاهه وارائي ڌڪا ڏئي ٻاهر ڪڍندا ۽ هوڏانهن ڪراچيءَ به پوري وقت تي پهچڻو آهي.“ ڪئپٽن رشيد ٻڌايو.
”پوءِ ملائيشيا جي بندرگاهه پينانگ يا پورٽ ڪلانگ ۾ اچين ته اتان ملاڪا ڪار ذريعي هليو اچجانءِ.“ مون صلاح ڏني مانس.
”اهو ته سڀ صحيح آهي پر بدقسمتيءَ سان هينئر موٽندي وقت اتي ترسڻو ناهي،“ ڪئپٽن رشيد ٻڌايو. ”بس رڳو ڪولمبو ۾ ٻارنهن ڪلاڪ کن ترسي پوءِ ڪراچيءَ پهچڻو آهي.“
”پوءِ!_“ مونکي پڻ سمجهه ۾ ڪجهه نه ٿي آيو.
”آئون سڀاڻي صبح جو واندو آهيان سو ٽئڪسي ڪري ملاڪا هليو ٿو وڃان ۽ نوڪريءَ لاءِ رضامندي ڏيکاري اچان ٿو.“ رشيد پروگرام رٿيو.“
”اهو ته پاڻ سٺو آئون هتان سنگاپور کان شام ڌاري نڪرندس سو ملاڪا پهچندي رات ٿي ويندي. تون اسان جي گهر وڃي آرام ڪجانءِ. گهر جي ڪنجي گارڊ روم مان منهنجي نالي وٺجانءِ. آئون کين فون ڪري ڇڏيندس. باقي ڪمرن جون چاٻيون در مٿان ملندءِ. کائڻ پيئڻ جو ڪجهه نه ڪجهه سامان ڪچن مان ملندءِ. نوڪريءَ لاءِ ضمانت گهرن ته منهنجو ۽ آصف جو نالو ڏجانءِ.“ مون سمجهايو مانس ۽ وڌيڪ خبرون روبرو يا خط ۾ لکڻ جو پروگرام رٿي موڪلايو سين.
ٽيليفون ڪري بس ڪيم ته ان وقت سامهون ڪئپٽن ذوالفقار ۽ آصف تي نظر پئي.
”ڪريو خبر هاڻ پيا موٽو ڇا؟“ مون پڇيو مان .
”بس يار دير ٿي ويئي، تنجم پگار ۾ ننڍيون وڏيون هوٽلون بند ٿي ويون هيون. پوءِ اهو شينٽن وي ڏيئي ڪلفرڊ پيئر تان وڃي نڪتاسين، تون ڪر خبر؟“
”مون توهان جي ڳولا۾ پوليس اسٽيشن فون پئي ڪيو،“ مون وراڻيو مان ۽ پوءِ ڪئپٽن رشيد ابڙي جي فون جي خبر ٻڌايم ته هو ملائيشيا اچڻ ۾ دلچسپي رکي ٿو. اهو ٻڌي هو به خوش ٿيا ۽ وڌيڪ خبرون ٻئي ڏينهن لاءِ رکي رات جا باقي بچيل پهر سمهڻ لاءِ لفٽن ڏي وڌيا سين.
ننڊ ته ايندي ايندي اکين مان وري هلي وئي هئي. ڪمري ۾ پهچي اهو محسوس ڪيم ته شام کان پيل مٿي ۾ سو ر اڃا جان نه ڇڏي هئي. سو وري پويان پير ڪري مٿي جي سو ر جي ڪا گوري وٺڻ جي لاءِ هيٺ چيني ڪلارڪ وٽ آيس جنهن هڪ ننڍڙو هٽڙو _ ڪتابن، چاڪليٽن ۽ سگريٽن جو پڻ هلايو پئي. ان وقت پاڻ مشغول هو. ڪنهن جهاز جا فلپينو جهازي سنگاپور جي ڪنهن سستي پب (شراب خاني) مان ٿڙندا ٿاٻڙندا دخل تي پنهنجن ڪمرن جون چاٻيون وٺي رهيا هئا. ان وقت آفريڪي ملڪ جا ٻه شيدي جهازي ٽئڪسي مان لٿا. هو سنگاپور ۾ ڪنهن بيٺل يا ڏينهن ٻن ۾ پهچڻ واري جهاز تي نوڪريءَ لاءِ پهتاهئا. ڪمرا سڀ ڀريل هئا سو پوڙهي چيني ڪلارڪ کين واءِ. ايم. سي. اي ۽ ٻين اهڙين رهائشي جڳهين ۽ هوٽلن جا نالا پئي ٻڌايا، جتي دنيا جي جهازين کي گهٽ اگهه تي رهائش ملي ٿي.
انهن کان واندو ٿيو ته مون مٿي جي سور لاءِ ڪنهن گوريءَ جي گهر ڪئيمانس، ائسپرو، ڊسپرو، پئراسٽال، ساريڊان، انجلين، پئناڊال، _ مون ٽي ويءَ تان وقت به وقت ٻڌل اشتهاري گورين جا نالا ياد ڪري پڇيو مانس. پر پوڙهي وٽ ڪا به اهڙي شيءِ نه هئي! اهي گوريون ته آسٽريليا کان آمريڪا جي شهرن تائين، وچ آفريڪا کان ڏور اوڀر جي ملڪن تائين جتي ڪٿي ملن ٿيون. کنڊو، کپرو، کوسن جي ڳوٺن کان وٺي مڪي، ميامي، ۽ مدراس شهر جي دڪانن تي به ملن ٿيون. اچي اچي هتي نه. نيٺ چيو مانس؛ ”ڪجهه ته هوندءِ جنهن سان مٿي جو سُور لهي _ ڪا ستي ڦڪي يا ڪو ٻورو چورو. ڪو خاڪو خمير يا ڪو بام ترياق؟“
ان تي هن هڪ ننڍڙي بام جي شيشي ميز جي هيٺئين خاني مان ڪڍي منهنجي حوالي ڪئي. شيشي جي مٿان واگهه Tiger جي شڪل ٺهيل هئي ۽ مٿانئس ٽائيگر بام لکيل هو.
”بس بس مهرباني!“ کانئس جڳ مشهور ”ٽائيگر بام“ وٺي پنهنجي ڪمري ڏي موٽيس.