الطاف شيخ ڪارنر

سنگاپور ويندي ويندي

الطاف شيخ جو لکيل هي سفرنامو ”سنگاپور ويندي ويندي“ سنگاپور بابت هڪ ڊائريڪٽري جي حيثيت رکي ٿو۔ جنهن ۾ سنگاپور جي رستن کانوٺي روڊن، دڪانن، اتان جي ماڻهن، رهني ڪهڻي سميت هر شيء جي ڄاڻ ڏنل آهي۔ ڪتاب جو مهاڳ محترم عنايت بلوچ لکيو آهي ۽ هي سفرنامو ملائيشيا کان سنگاپور روڊ رستي ويندي لکيل آهي۔
  • 4.5/5.0
  • 3922
  • 1055
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سنگاپور ويندي ويندي

چينين لاءِ آئيڊيل ڪنوار

نرس جهڙن ڪپڙن ۾ ٿلهي _ پر سهڻي حجام چينياڻيءَ رس سان ڀريل پيالي ۾ ڪاٺ جون تيليون ٽنبي منجهائس گوبيءَ جا ٽڪر، سائو بصر۽ گول اُس ڇٽيءَ جهڙيون کنڀيون Mush Rooms ڪڍي کائيندي رهي. ان سان گڏوگڏ سرڪاٽ ڪري رس جا ڍڪ پڻ ڀرڻ لڳي. پيالو خالي ٿيڻ تي هن ٽشو پيپر سان چپ اگهيا ان بعد ڪٻٽ مٿان رکيل ٽرپل فائوِ جي پاڪيٽ مان سگريٽ ڪڍي لائيٽر سان دکائي پهرين موالين وانگر ڊگهو ڪش هڻي دونهين جي لار کي ٻاهر ڪڍيو پوءِ ڪئنچي کڻي منهنجن وارن تي ڪم شروع ڪيو. حجامڪي پر پوري ڪرڻ لاءِ خبر چار ڪرڻ لڳي. منهنجو مختصر حال احوال وٺي بس ڪيائين ته مون کانئس پڇيو ته آيا هوءَ هتي جي (سنگاپور جي ) چينياڻي آهي يا ڪنهن ٻئي ملڪ جي.
هن سگريٽ جو ڦلو ائشٽري ۾ ڇنڊي چيو: ”تون ٻڌاءِ؟ هونءَ سنگاپور جي نه آهيان.“
”انگريزي سٺي ڳالهائين ٿي سو پڪ هانگ ڪانگ يا تائيوان جي هوندينءَ.“ مون وراڻيو مانس.
”نه ملائيشيا جي ئي آهيان. هتي ڏهاڙيءَ جي حساب سان نوڪري ڪريان ٿي.“
”پگهار ته هتي چڱو ڳرو ملندو هوندءِ؟“
”نه دڪان جي مالڪن پاڻ ته گهڻو ئي ٿي ڪمائي، پر ظاهر آهي دڪان تي هن لک کن خرچ ڪيا آهن، اسان پورهيتن کي ايترو ته نه ڏيندي.“ سندس لهجي ۾ ايئر هوسٽس ٽائيپ مرڪ بدران نهٺائي ۽ مايوسي هئي. کانئس پڇيم ته ڪمايل پئسن مان پنهنجو دڪان ڇو نه ٿي کولين ته ٻڌائين ته هوءَ نه ته سنگاپور جي شهري آهي. نه پاسپورٽ رکي ٿي ۽ نه سنگاپور جي پي .آر (مستقل رهائش) اٿس. ان ڪري هتي پنهنجو دڪان نه ٿي کولي سگهي ۽ نه ئي وري پنهنجي ملڪ ملائيشيا ۾ دڪان کولڻ جيترا پئسا اٿس.
”هونءَ کڻي ملائشيا ۾ ڪٿي دڪان کولي به وڃان.“ هن ٻڌايو: ”پر في الحال اوڏانهن واپس وڃڻ نه ٿي چاهيان جو تازو مڙس سان جهيڙو ٿيو آهي ۽ طلاق گهري اٿم.سو جيسين ڪورٽ ڪو فيصلو ڏئي تيسين وڪيل جي صلاح موجب هتي رهڻ چاهيان ٿي جيئن پنهنجو ۽ پنهنجي ٻن سالن جي ٻار جو بي خوف نيپاج ڪري سگهان.“کانئس سندس جهڳڙي ۽ طلاق جو سبب پڇيم.
”هو مون تي الزام ٿو هڻي ته آئون بدڪردار آهيان، پر حقيقت اها آهي ته هن جو شروع کان ٻيءَ ڇوڪريءَ سان پيار آهي. مائٽي ۽ گڏيل واپار جي چڪر ۾ اسان جي واپاري مائٽن اسان جي شادي کڻي ڪرائي، پر ان ۾ ٻنهي واسطيدار ڌرين جي رضامندي نه هئي.“
”توهان چينين ۾ ڇوڪرو سڀ کان گهڻي اهميت ڪهڙي ڳالهه کي ڏئي ٿو ڪنوار جي سونهن کي، تعليم کي، قدبت کي، خانداني رتبي کي، يا مٽيءَ مائٽيءَ کي؟“ مون پڇيو مانس .
”انهن ڳالهين کي به ٿورو گهڻو ڌيان ۾ رکيو وڃي ٿو“ حجام چيني ڇوڪريءَ ٻڌايو، ”پر گهڻو خيال ان جو رکيو وڃي ٿو ته ڇوڪري کي به واپار وڙي جي سڌ سماءُ آهي يا نه. مڙس يا سهري جي دڪان تي ڇوڪري سٺي سيلز گرل جا فرائض سرانجام ڏيئي سگهندي يا نه. ڪنوار جي اچڻ ڪري گهوٽ جي گهر جي مالي حالت ۾ واڌارو ايندو يا نه _ وغيره وغيره
اسان جون ڳالهيون اڃا وڌيڪ هلن ها پر هڪ ته منهنجي مختصر هيئر ڪٽ اختتام تي پهچي وئي ٻيو ته آصف به پڇائيندو اچي ان حصي ۾ نڪتو جتي اسين هئا سين، ۽ هاڻ هڪ منٽ به وڌيڪ ترسڻ لاءِ تيار نه هو. هيئرڪٽ جا ڏهه ڊالر ۽ هڪ ڊالر ٽپ ڏيئي ٻاهر نڪتاسين جيڪو ان دڪان جي ماڊرن ٿيڻ ڪري آخري دفعو هو ۽ فيصلو ڪيم ته آئينده اهڙي آرام ۽ هيئرڪٽ لاءِ پيپلس پارڪ جي گرائونڊ فلور وارن دڪانن ۾ ئي وڃڻو پوندو، جتي هيئر ڪٽ جا پنج ڊالر آهن يا اڃا به ٻاهر عام دڪانن ۾ جتي فقط ٽي ڊالر (ايڪيهه رپيا) ٿا وٺن _ پرواهه ناهي جي اهي دڪان کڻي ايئر ڪنڊيشنڊ نه آهن.