الطاف شيخ ڪارنر

سنگاپور ويندي ويندي

الطاف شيخ جو لکيل هي سفرنامو ”سنگاپور ويندي ويندي“ سنگاپور بابت هڪ ڊائريڪٽري جي حيثيت رکي ٿو۔ جنهن ۾ سنگاپور جي رستن کانوٺي روڊن، دڪانن، اتان جي ماڻهن، رهني ڪهڻي سميت هر شيء جي ڄاڻ ڏنل آهي۔ ڪتاب جو مهاڳ محترم عنايت بلوچ لکيو آهي ۽ هي سفرنامو ملائيشيا کان سنگاپور روڊ رستي ويندي لکيل آهي۔
  • 4.5/5.0
  • 3922
  • 1055
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book سنگاپور ويندي ويندي

سنگاپور ۾ پکين جو پارڪ

سنگاپور۾ ٻارن ۽ وڏن لاءِ ڪجهه ڏسڻ جون جايون هن ريت آهن؛ جورانگ برڊپارڪ (Jurong Bird Park ) ؛ پڃرن ۾ بند ٿيل مختلف قسمن جا جانور ۽ پکي ته هر هڪ ملڪ جي چڙيا گهر ۾ جام آهن. پر سنگاپور جي جورانگ برڊپارڪ ۾ فقط پکي ئي پکي آهن. ڪي پڃرن ۾ بند ته ڪي آزاد، دنيا جي چند سهڻن پارڪن مان هڪ، هي پارڪ، جورانگ ۾ احمد ابراهيم روڊ تي آهي. جورانگ سنگاپور ٻيٽ جو الهندو حصو آهي. آرچرڊ روڊ کان پارڪ تائين ٽئڪسي ڇهه ست ڊالر کن وٺي ٿي. پارڪ ۾ پکين جو تعداد ٽي هزار کن چيو وڃي ٿو جيڪي چار سؤ کن مختلف نمونن جا آهن. پارڪ جي پکيڙ ويهه کن هيڪٽر ٿيندي. پارڪ جوپٽ سڌو هجڻ بدران جبل ۽ ماٿرين وارو آهي ۽ نهايت خوبصو رت وڻن، ڇٻرن ۽ گلڪارين سان جهنجهيو پيو آهي. منجهس ڪي پکي وڏن پڃرن ۾ آهن ته ڪي ذاتيرا طوطن جهڙا ڳرا ۽ گهٽ اڏام وارا ائين ئي وڻن جي ٽارين تي ڇڏيا ويا آهن. پينگوئن جهڙن ڪيترن ئي ناياب پکين کي هن پارڪ ۾ ڏسڻ جو موقعو ملي ٿو نه ته اهڙا پکي فقط ”نئشنل جاگرافڪ“ رسالي جي صفحن تي ڏسي سگهجن ٿا يا خواب ۾ . اهڙا رنگين وڏاطوطا _ چهچ ڳاڙهي، اڇي، ڪارسري، رنن جا يا وري قسمين قسمين جيئرا جاڳندا عقاب، باز ۽ ٻيا پهاڙي پکي گهٽ ۾ گهٽ ڪڏهن آسمان ۾ يا باغن ۾ اڏامندي مون ته نه ڏٺا آهن. (ڪنهن اهڙي پکيءَ مونکي واٽ ويندي ڏٺو هجي ته اها ٻي ڳالهه آهي.) هي پارڪ ٻارن لاءِ نهايت ئي دلچسپ آهي ۽ ڪو ٻارن سان گڏ سنگاپور اچي ته ان کي هي پارڪ ضرور ڏسڻ کپي، پوءِ جي سندس دل پکي ڏسڻ تي نه چوي ته ڀلي نه ڏسي ۽ ٻارن ٻچن کي ڇڏي ڏئي ته اڏامندڙ پکي پيا ڏسن.پاڻ اسڪرٽن ۽ گوڏين ۾ چيني ۽ ملئي ڇوڪريون ويٺو ڏسي. هونءَ باٽني ۽ زولاجي جي شاگردن کي هن پارڪ جا جهونا ۽ ناياب وڻ ٻوٽا پڻ پسند ايندا.پارڪ ۾ هڪ اهم شيءَ اها به آهي جو هن ۾ رات وارا پکي پڻ آهن. يعني اهي پکي جيڪي ڏينهن جو ته ڊٺل جاين، اونداهين چرن ۽ پراڻن وڻن جي ڏارن ۾ لڪي ننڊون ڪن ٿا، پر سج لٿي کان پوءِ اوندهه ٿيڻ تي سندن چرپر شروع ٿئي ٿي.
مثال طور؛ چٻرا، چڪور، چمڙا وغيره. انهن پکين جاڪيترائي نمونا هلڪي ميرانجهڙي روشنيءَ ۾ پڃرن ۾ رکيا ويا آهن ۽ ڏسندڙن واري پاسي انهن پڃرن اڳيان ٿلهو شيشو ڏنل آهي. جيئن ڳالهائڻ جوآواز به هنن تائين نه پهچي. هنن پکين جو ڦوٽو ڪڍڻ تي بندش آهي ڇو جو ڪئمرا جي فليش تي هو ڊسٽرپ ٿي سگهن ٿا. سج لٿي کان پوءِ جيئن ئي پارڪ بند ٿئي ٿو ته انهن پکين جي پڃرن جو بتيون ٻاري ڏينهن ڪري ڇڏين ٿا.جيئن جو پڃرن ۾ اڏا مڻ بدران هڪ هنڌ ڪنڊ پاسي ۾ سُمهي رهن.
پارڪ کي بين الاقوامي ٽچ ڏيڻ لاءِ (Asean) ملڪن جي پکين کان علاوه ٻين ملڪن جا پکي پڻ رکيا ويا آهن. جيئن ته اڇي ڪلنگيءَ وارو کلڻو پکي، آسٽريلين EMU، تائيوان جو مئگپائي پکي، پيڪنگي (چيني) ابابيل، برازيلي رابن، جپاني بنتام، نيو گني جا مختلف ڪاسووري پکي، ملئي عقاب ۽ چٻرا ۽ ڏکڻ جا پنگئن پکي، وغيره وغيره. هڪ هنڌ ڳيرا به چڳي رهيا هئا، جن کي پاڻ بختيارپور يا بوبڪن جا ڳيرا چئي سگهون ٿا.
مون هي پارڪ گهڻو اڳ ڏٺو هو جڏهن هڪ دفعي مرمت لاءِ جهاز کي سنگاپور آندو ويو هو. تڏهن هن پارڪ جي شايد ٽڪيٽ نه هئي، پر هاڻ ٻڌجي پيو ته وڏي ماڻهوءَ جي ٽڪيٽ ساڍا ٽي ڊالر ۽ ننڍي ٻار جي ڏيڍ ڊالر کن رکن ويئي آهي. فوٽوءَ لاءِ ڪئميرا کڻي وڃڻ جي ڊالر يا اڌ کن ٻي آهي.