هڻ شيطان کي موچڙو
”تون ٻڌاءِ گهڻو وٺندين.“ اسان پڇيس.
”ٻه سؤ ڊالر.“
”واهه ڙي چاچا واه! مرسڊيز ايئر ڪنڊيشنڊ گاڏيون وٺن سؤ ڊالر ۽ تون ٻه سؤ ڊالر اسي ڊالر قبول اٿئي.؟“ ذوالفقار چيس ۽ مون رڙ ڪري چيو مانس؛ ڇڏ يار هن ۾ ته مفت ۾ به اهو هلندو جنهن کي کٽيءَ کنيو هوندو. خبر ناهي ته ڪڏهن سنگاپور تائين جو پنڌ اڍائي سؤ کن ميل پورا ڪرائي. سڄي واٽ مينهون هڪلائيندو ۽ ڌڪا ڏياريندو.“مون هڪ دفعو ري پنهنجن نون بوٽن کي ڏٺو جن کي اڃا تائين پاسن کان ڇيڻو لڳو پيو هو. ۽ جن جوتن کي منهنجن پيرن ۾ پيل ڏسي آصف غيور هلڻ وقت چيو هو ته سنگاپور پيو هلين ڪو عيد نماز تي نه.
”ٿورو ماٺ ته ڪر. پهرين ههڙي ڪار ملاڪا شهر ۽ ٻين واٽ وارن شهرن ۾ هلائيندو ڪيئن جنهن ۾ ناهي سڄو هارن ۽ نه ثابت بتي.“ ذوالفقار چيو. ايتري ۾ آخر ڏهه ميل (سورهن ڪلو ميٽر) کن پنڌ جا ختم ٿيا ۽ مسجد تاناح شهر اچي ويو. جنهن جي ٽئڪسي بس اسٽاپ تي اچي لاٿائين. اسان پنج ڊالر ڏنس ته منهن بڇڙو ڪري چيائين ته ڏهه ڊالر کپنم. اسان چيس ته هو پاڻ اسان کي ويهارڻ مهل ليمارنگٽ (پنج ڊالر) چيو هو هاڻ ڏهه ٿو گهرين.بس اسٽاپ تي جيڪي ٽئڪسي ڊرائيور بيٺاهئا تن به چيس ته پهرين تو مسافر پئسن تي کنيا ڇو جڏهن ته تنهنجي ڪار ٽئڪسي ناهي. آصف ۽ آئون ته اچي ڪاٺ جي بينچ تي ويهي رهيا سين، اڳيان ذوالفقار بيٺو هو تنهن سان ٽئڪسي ڊرائيور رکي رکي بحث ڪري رهيو هو. اسان ذوالفقار کي سمجهايو ته هاڻي هو ئي ِضد تان لهي وڃي. ” هاڻ هڻ شيطان کي موچڙو ۽ ڏهه ڊالر ڪڍي ڏينس.“
ذوالفقار وراڻيو؛ ”شيطان کان اڳ هن کي نه موچڙو هڻان.“ ۽ پوءِ هن ڊرائيور کي چيو؛ ”فرينڊ هلو ته هلي پوليس اسٽيشن هلي فيصلو ڪريون.“
پوليس جو نالو ٻڌي همراهه ائين وسامي ويو ڄڻ ڪنهن گهر جي بتين جو مئن سوچ آف ڪيو. پنج ڊالر وٺي چپڙي ڪري هليو ويو. ذوالفقار کي چيو سين تون واقعي اسان جو سٺو خزانچي آهين.
”ڏيتي ليتي جي معاملي ۾ آئيندي توهان مون کي ڊسٽرب نه ڪيو.“ ذوالفقار اسان کي وارننگ ڏني.