سنگاپور ۾ ڪار رکڻ وڏو شان آهي
ڏٺو وڃي ته سنگاپور ۾ ڪار رکڻ جي ڪابه ضرورت ناهي جو ماڻهو سنگاپور ۾ ڪٿي به هجي ته هو بس اسٽاپ کان پري ناهي. ڪيتريون ڪمپنيون آفيسون ڪارخانا پنهنجن ماڻهن کي گهر کان آفيس آڻڻ ۽ پهچائڻ لاءِ مني بسون هلائن ٿا. ٽئڪسيون عام جام آهن يا ٽئڪسيءَ جي لاءِ ڪٿان به مفت ۾ فون ڪري سگهجي ٿو. سو اهڙِي حالت ۾ پنهنجي ڪار رکڻ انگريزيءَ جو مثال ”اڇو هاٿي پالڻ“ آهي. جنهن تي رڳو خرچ ئي خرچ آهي. پر تنهن هوندي به سنگاپور ۾ ڪار رکڻ وڏ ماڻهپي جو نشان Status Symbol- آهي. ڪنهن ماڻهوءَ جو بئنڪ بئلنس کڻي لکا روپيا هجي . گهر ۽ آفيس ۾ کڻي ٽيليفون ۽ ٽئڪسيون هجن. هرڪمري ۾ ٽي وي ، وي سي آر هجيس. پر تيسين هو پاڻ کي غريبڙو محسوس ڪري ٿو، جيسين ڪار نه وٺي. ۽ جيڏي وڏي ڪار اوڏو وڏو ماڻهو. ڪيترا اهڙا به وڏا ماڻهو آهن جن وٽ وڏيون ڪارون ائين بيٺيون آهن. جيئن ڪن جاپاني وڏن ماڻهن وٽ گيشائون (رکيلون) يعني رڳو رکڻ لاءِ - ڀلي استعمال نه ڪن، ۽ جاپانين وانگر ڪيترائي سنگاپوري دولتمند خاص ڪري چيني، ڪارون فقط ان لاءِ وٺن ٿا ته جيئن ماڻهن تي رعب ويهي ته هو ايڏي وڏي ڪار رکي سگهن ٿا. ان جو خرچ ادا ڪري سگهن ٿا. ڪيترا اهڙا به سنگاپور جا واپاري هاءِ اسٽريٽ ۾ پنهنجن ٻڌي واپار جي ايئرڪنڊيشنڊ آفيسن ۾ ٽيليفونن جي وچ ۾ ويٺل نظر ايندا جن جو گهر آفيس کان فقط فرلانگ کن پري هوندو. ۽ هو سڄو ڏينهن آفيس ۾ وهڪ ڪري گهر پنڌ وڃڻ پسند ڪند ا پر ڊرائيور ڊيوٽيءَ موجب صاحب/ سيٺ جي ڪار گهر کان آفيس ۽ آفيس کان گهر آڻيندو نيندو رهندو. جيئن اوڙي پاڙي خاص ڪري واپاري پارٽيءَ کي خبر پوي ته سيٺ جو ڪيڏو رتبو، شان، ۽ ساک آهي.