پرين پُڄاڻان چنڊ جو اڀرڻ عجب لڳو،
وڻجارو تڙ ڇڏيون ويو آتڻ عجب لڳو.
شه رڳ ۾ ياد نشتر کپجي بيهي رهيا،
هر ساهه جهيرجهي ٿو، جيئڻ عجب لڳو.
انتظار جي ولين تي ڦلڙيون سنڀار جون،
سپنن جي ساوڪن ۾ سانوڻ عجب لڳو.
سوچن جي دائري ۾ يادن جا سلسلا،
ايڏا طويل ترها سميٽڻ عجب لڳو.
ڪنهن سوچيو ئي نه هو ڪو، ڳوٺن جا ڀي مزاج،
ڪي ايئن بدلجي ويندا سوچڻ عجب لڳو.
تو آڏو جيئڻ پڳيون ته وڌيون تيز ڌڙڪنون،
طوفان سامهون ڏيئي جو ڦڙڪڻ عجب لڳو.
اڏندڙ پکين جي اک مان پنڃرن جا ڀَوَ ڏئي،
آزادين جا سپنا، کُرچڻ عجب لڳو.
خالي مڪان ۾ ڪا ڪنڪر ڪري اچي،
سنسان گهر جي در جو ٺڙڪڻ عجب لڳو.
گُمنامين ۾ رهندي احساس ڪمترين جا،
ايڏا شديد اُڀريا روڪڻ عجب لڳو.
دهليز تي پڄي هو، دل هول ۾ مري ويو،
هن کي پنهنجي پرينءَ وٽ پهچڻ عجب لڳو.
آيل! سُکاڻا سرتي کي هيڪل سفر ڇڏي،
تنها وريا ته تڙ کي، ٻُھارڻ عجب لڳو.
”تبسم“ جي تن ۾ آس جا ٻوٽا هڻي ڪري،
تاتي نِپائي تن کي، جلائڻ عجب لڳو.
* آتڻ: آستانو، سُٽ ڪتڻ جي جاءِ، * سميٽڻ : ويڙهڻ، * کرچڻ: رَهڙڻ، *شه رڳ : ساهه کڻڻ واري رڳ، * ڪنڪر : ننڍي پٿري، * دهليز: چائنٺ، * دل هول: گهڻي غم يا خوشيءَ ۾ دل بي قابو ٿيڻ،
* سُکاڻا: ٻيڙي هلائڻ وارا، * سرتو : دوست، ساٿي.