دل جون ويرانيون ڌيري ڌيري اچي،
منهنجي تنهائين کي ڏنگينديون رهيون.
چنڊ آءُ تون ڪڏهن سمونڊ جي ٻانهن ۾،
سَوَ ڳِراٽيون سدا تولئه سِڪنديون رهيون.
درد ايڏو جيڏو سمونڊ جو پارُ آ،
دل اداسين کي در ۽ نه ديوار آ،
سور جا هيڏا سيلاب ڪيئن روڪجن،
ڪوئي سمجهائي ايذاءَ ڪيئن ڀوڳجن،
اَٿتون سُڏڪندي مون کان پُڇنديون رهيون.
پاڇا پاڇا حياتي ورڇجي وئي،
ڪوهيڙن جي ڌنڌن منجهه گم ٿي وئي،
ڪو ستارو نه مان ڪا ڪَتي ٿي سگهيس،
ڪو بلب ۽ نه ڪائي بَتي ٿي سگهيس،
دل جون ڪُل حسرتون دل ۾ دُکنديون رهيون.
***