چنڊ آهِليو ته جهومي تو آرس ڀڳو،
ايئن لڳو ڀڙڪو کائي ڪو سارس اُڏيو.
سنگتراشن جي ڳلين مان گذريم ڏٺم،
هر تراشيل صنم تنهنجو نقشو لڳو.
چنڊ واريون اکيون، جهُڙَ ڍڪيون ساڙ مان،
جو پَهرُ ٿو کِڙي، توکي گهُوري يڪو.
تون ته پازيب پائي هلينءِ سمونڊ تي،
تو نه ڄاتو ته ڇولين جو ڇا حال ٿيو.
حُسن جي ڀيٽ آ خودنمائي عمل،
حُسن سو جنهن کي اعزاز ازخود مليو.
مرڪي جهومين ته جهنڪار جي پئي فضا،
سنک واديون وَڄن، وِڄُ وراڪي رڳو.
حُسنَ پريون ”تبسم“ چريون سونهن تي،
روشنيون تيئن ٻريون جيئن تو مُرڪي ڏٺو.
* سارس: پکي، * پازيب: پيرن ۾ پائڻ وارو زيور،
* آهلجڻ: ٿَڪُ ڀڃڻ لاءِ ٿورو ليٽڻ،
* سنک: ڦوڪ جو ساز، فقير مزارن تي وڄائيندا آهن، * وڄ: کنوڻ