ها مان تنهنجي بنا ڪجهه به ته ناهيان،
تون جي گڏ گڏ هجين، پوءِ مان آهيان.
ڇيريون پائي ڇُلان، مُشڪ مهٽيون گهُمان،
ڦيريون پائي ڦِران، تنهنجي آجيان ڪيان.
پِنبڻين ۾ سڀئي عڪس پوئي رکان،
روح جي رَحَل تي سونهن سينگاريان.
آءٌ چانڊوڪيون ڀي ستائين پيون،
آءٌ مون ڏي وري ته مان خوش ٿي کِلان.
مند مَرڪي پوي، جيءُ جَرڪِي پوي،
تون جي هيڪر اچين ته مان جهومان نَچان.
توسان جڏهن مِلان توکي ڏاڍو وڻان،
پاڻ کي تنهنجي لئه ٺاهيون پيو ٺاهيان.
پنهنجي ”تبسم“ جي مان ڪائي مينا هجان،
مَنَ مِٺوءَ ساڻ مُرِڪي مِٺيون ڏئي مِلان.
نوٽ: ڪجهه نون مصرعن ڪري هن غزل کي ٻيهر هن مجموعي ۾ شامل ڪيو ويو آهي.