زندگيءَ جون جي خواهشون آهن،
پٿرن تي هلي ٿڪيون آهن.
ڄامشوري جون سڏڪندڙ راتيون،
بيد مشڪن سان روئنديون آهن.
زرد چنڊ جا اُداس پاڇولا،
خالي رستن تي خاموشيون آهن.
اوچي لامن کي واءَ ڌونڌاڙيو،
آشيانن ۾ ڪنبڻيون آهن.
هن فيڪلٽيءَ جي ڌنڌ پاڇن ۾،
گونگيون تصويرون ڀڻڪنديون آهن.
روئندي احساس چيو دلاسن کي،
دل جون چوٽون سھڻ ڏکيون آهن.
ڪوئي ڪڻڇي ڪيرايون ويو ڪنڪر،
آس ڀڙڪي ته آهٽون آهن.
رات پاڇن سان ڀُڻڪي ڳالهايان،
دل لڳيءَ جون ديوانگيون آهن.
حسرتون، آٿتن جي ٿڦڪين سان،
هاڻي اڪثر خفا ٿينديون آهن.
اوڙي ”تبسم“ سنڀال تون ورنه،
ايڏيون يادون چريو ڪنديون آهن.
***