اوڙي سرتي باک ڦٽي آ لاکَ صبوح تان کڻندي هل.
سورج رُخ جي اجري مُک تان اونداهين کي اُگهندي هل.
ڏک واديءَ ۾ نُکَ تي ويٺل جهور سنياسي ڀُڻڪي ٿو،
بنواسين جي وستيءَ مان وِکَ نينگرِ تيز ڀريندي هل.
ڀنڀرڪيءَ جو ڀورا ڪارا بادل ڇانيا برپٽ تي،
مرگهه نهاري چيو ڙي بارش وسڻي آهين وسندي هل.
صدين جا هو سونهان جوڳي هيل نه ڇو ليئا ڪيون ويا،
ڇو لاهوتي لنگهه مٽي ويا، ٻاٻُرَ ڪنهن کان ٻڌندي هل.
انڌ ڪارن جي رڻ ۾ جيڪي واٽون ڳولهي وڇڙي ويا،
اوڙي باک ڪتي! تون تن کان پيڙائون ته پُڇندي هل.
سارا پاڇا ڊوڙي ٿڪجي نيٺ پُڳا ڪنهن ڀاڪر ۾،
هاڙهي بيٺو تاڙي ”تبسم“ تون تنهن سان ڀيچيندي هل.
* نُک: کجين جي پوٽن مان ٺهيل تڏو، *ليئاڪڻ: جهاتيون پائڻ، * مرگهه: پکي،
* هاڙهي: ساٿي، دوست، * ٻاٻر: خبر، افواه، سونچو.