هي ڏينهن منهنجي هٿ منجهان پکي بڻيا اڏيا وڃن،
پَل پَل جا تيز وهڪرا پُل هيٺان گذرندا وڃن.
واهوندي ويل جو ڪڏهن، ته ٻڌ پکين جون راڳڻيون،
واهيري کي ڇڏيندي ڏور گيت ڳائيندا وڃن.
ڌرتيءَ کي پنهنجون سرتيون ۽ اُڀ جون دوستيون الڳ،
سانجهيءَ جو پر ٻئي ڄڻا ڪيلاش ڏي ڪٺا وڃن.
هوءَ چنڊ واري چؤنري ۾ نه خود سُتي نه آئون سُتس،
ٻنهن جي دل ڀري نه هئي ته پَهر کسڪندا وڃن.
ٽيگور چيو ڪبير کي آءُ جهٽ ڪا ويهي سوچيون،
هي وهٽ هن حيات کي ڪيڏانهن ڪاهيندا وڃن!؟
تارن، ڪَتينُ جي ٻانهن ۾ جهوليندي ڦيريون ڏنيون،
۽ ڪهڪشائون جن تي شعاعَ رقصَ پيا ڪندا وڃن.
هو دوَر جنجي پاند تي صدين جون تاريخون لکيل،
۽ فرد، تن جا جُلد کولي سُودَ پاڙيندا وڃن.
جا وِهُه ڪري وَتم سا تُرش پاڻ تي ترياق پئي،
هي ڪَلال ڀي ڪَنبي ويا ته ڇا پيا اوتيندا وڃن.
“ تبسم” حيات ڀل هوا جي دوبدو هجي مگر!
اُتساءَ جا ڏيئا تيئين پساهُه پائيندا وڃن.
* ڪيلاش: هماليه جبل جي چوٽي، * ٽيگور: بنگال جو وڏو شاعر جنهن کي سندس شاعريءَ جي ڪتاب گيتا انجلي تي نوبل انعام به مليو. * ڪبير: هندوستان جو سنت شاعر خاص ڪري هندي دوهن جو وڏو شاعر.
* سود: منافعو ، * وهه : زهر، * ڪلال: شراب ڏيندڙ.