اُڀ تي اڏامندڙ پکي ڪيڏو دُکي لڳو،
سانجهيءَ جي ڌنڌلي ڇانو ۾ هيڪل اُڏيو پئي ويو.
چنڊ کي نديءَ رات ڳِراٽي وجهي چيو:
”ڪوئي وشال جڳ ۾ منهنجو همسفر ته ٿيو.“
جيونَ جي رِڻ پٽن ۾ جياپي جون ڪوششون،
پوڙهي پکيءَ ڪٿيون ته اچي ڍُنڍ ڪرين پيو.
ٻاٻيهي گهاءُ کائي ڏٺو آسمان ڏي!
واريءَ سان هن ڀِٽن تي ڀي بوندون وسائجو.
ڪيڏي اُماس رات آ سناٽا ڪوڪِرن،
ڪا رڙ ڪٿان، او ساٿيو ڪو سَڏُ ورائجو.
تنهنجي اڳيان جي لُڙڪ ڪِريا رائگان نه ويا،
تو ڳوڙها خود اُگهيا اچي، سڏڪڻ سڦل بڻيو.
ڪجهه جوش، وفائون ۽ ڪي گيت پيار جا،
جو جندُ کي مليو سو حصو سنڌ کي ڏنو.
ڇت هيٺان ليٽي ڪا گهڙي گهُوريم قنديل کي،
جهمڪي اُجهامي پَئي ته ڏيئي ٽِمڪي چيو اِجهو.
ڪا روجهه ٻيٽ تي ڊُڪَي پاڻيءَ تلاش ۾،
ڏائڻ ڪو کيس ڏِيرِ مان تاڙي پيو يَڪو.
ڪيڏيون مسافتون هون منهنجون منتظر مگر،
”تبسم“ کي مُهلتون نه تنهنجي غم ڏنيون، نه تو.
* ڍنڍ ڪرين پوڻ : اوڇنگارون ڏئي روئڻ، * ٻاٻيهو: ٿر جو پکي، جيڪو ڳيري جهڙو ٿيندو آهي،
* سڦل: ڪارائتو، لاڀائتو، * قنديل: ٽنگيل فانوس جنهن اندر ميڻ بتي ٻاربي آهي،
* ڏير: گاهُه، ڪنهن کڏ ۾ پاڻ مرادو ڦٽل گاهه.