ساري دنيا جا گُل جن کي ڪاڳر ڪيان،
تن تي ساجن مان تنهنجا سنيها لکان،
خوشبوئن جي هٿان روز نياپا منُجان،
هر ڪبوتر ڪويليءَ کي ميڙيون وجهان.
دل کي سمجهايان ڌڙڪن وڄي زور سان،
لڙڪ روڪيان ته سڏڪا ڇُلن شور سان،
سينڌ سُرما سڳيون وارَ وکري وڃن،
اَٿتون رهندو ڦٽ سڀ اُکيلي ڇڏن،
سُورَ ڪهڙا سِبان درد ڪيڏا دميان.
ڳوڙها ايڏا ڳڙن پاندُ پسجي پوي،
هر سکي مون کي سرچائي ٿڪجي پوي،
تو بنا ڪنهن ٻئي سان وندرجي نٿي،
ڪيڏي پاڳل آ دل ڪجهه به سمجهي نٿي،
او پرين شل اچين ڳل اُگهيو پئي اُگهان.
تون جو ناهين ته ڇو آئيني کي ڏسان،
ڪيئن ٿي سينگارجان ڪنهن کان مُرڪي پڇان،
چانڊوڪين ۾ چرين وانگي لڇندي وتان،
ڪنهن سان پرچان رُسان ڪنهن سان ماڻا ڪيان
ڪو اچي، مَنُ رچي، خوش ٿي ”تبسم“ کلان.
***