او آس ڀريا ڙي بادلڙا تاسارن تي تِلُ تَرسين هان،
ڪي کيلَ ڪرين ها کنوڻين جا آسارن تي ڪجهه اوتين هان.
ٻاجهر جي سنگن تي ٻوليندي ڪي ڏينهن ٿيا ٻاٻيهن کي،
جهُڙ نيڻ جهِميا پئي جهرڪين جا ڪڻڇين جو ڪرب ته سمجهين هان.
ڪي ڳيچ سَکيون ڪيئن ڳائن جو پيرون نه پٽن تي لِيار ڦُٽو،
چا پاندِ وجهن ها پاڻيارون ڇا ڇيڄ ڪري ڇُلڪائن هان.
ڪجلن نيڻن ۾ ڪِيرَ کُتا، اوسيئڙا سَرَ ٿوهر ٿي ڦُٽا،
پلرن جي تون پالوٽ ڪري، ٻيلاٽيون هيل ته ٻوڙين هان.
چيلهار کيتن ۾ چِيڙهه ڦٽو ڪُونڀٽُ نه ڪوئي روهيڙو رَتو،
ڇا گجُرِ پيا کي گل آڇي اَڪ ڦُلڙيون ئي ڦولارين ها.
تاڙن جي تنوارن ۾ ”تبسم“ اُڀ هيٺان اڃارا گيت لڇن،
ڪيئن توتي نه ڌرتي دانهيندي، سوڪهڙا اڳي تون سوچين ها.
* ڪِير: لوهيون شيخون، ميخون، * چيلهار: ٿر جو حصو، * اوسيئڙو: انتظار
* سوڪهڙو : پاڻيءَ نه ملڻ ڪري غير آباد ٿيل زمين،