اُڀ تي اداس يادون اڏرن رکي رکي،
خاموش وادين ۾ سُڏڪي پئي سَکي.
دل جي اونداهين جون هُوءَ روشنيون ٿي ڳولهي،
اي رات ڌيري ٻَرُ تون ڇو ٿي ٻرين تکي.
ماکيءَ جي لار يا ڪنهن وهه جو ڳنڍو هئي!؟
چاهت جيڪا به هئي، کڻي هن چاهه مان چکي.
پن ڇڻ جي پيلي چنڊ سان راتين جو ويهي اڪثر،
دل جون سَلي اُداسيون سامهون ڪڏهن لِکي.
هيڏي اويل ڪنهن کان هو نوبل سين سکندي،
جوڳين جي وستين تي اونداهي پئي بکي.
هن سنگ جي صدا جا مندر جي مورتين کان،
ڇا ٿو اثر پڇين تون مونکان تون پڇ مُکي.
ڪو رمتو آ جو ”تبسم“ سرتيءَ کي ٿو سنڀاري،
تون پنهنجو ڪُوڪ ڪويل ڇو آن کِکي وِکي.
* پن ڇڻ: خزان جي موسم، * نويل: نئين، پهريون دفعو، * سنک: وڏن ڪڏن جو ٺهيل ساز، اڪثر مزارن تي فقير وڄائن ٿا. * مُکي: سردار، هندن جي ٽولي جو وڏو * رمتو: دڳ ويندڙ، * کِکي وِکي ٿيڻ: شڪي ٿيڻ، پشيمان ٿيڻ.