او سرحدن جا چنڊ! اڳيان انڌ ڪيترا!؟
ويڇن جا سمونڊ، پار اڃان پنڌ ڪيترا!؟
بارود جي ڀراءَ ۾ وڙاءَ شعاع جا،
ويڙهاند پر نه ڄاڻان گهُري ڪنڌ ڪيترا.
دُکُ ٽامڻيو ته گورَ مچي پيا هيانءَ ۾،
سِڪ سنجري ته سُور سَڃيا سَنڌَ ڪيترا.
هُن شاهه جي تنبور تي ميران نچي ٿَڪي،
اي شيام! ڙي خيام! اڃان بند ڪيترا!؟
وِکَ ويسلا وڌائي لتاڙج مسافتون،
ڌوڻيندي ڌولِ منزلن تي ڌُنڌ ڪيترا.
صدين کان هڪ سوال ٿو چهنڊي شعور کي،
هن آتما جا جوڻ سان سُنٻنڌ ڪيترا؟
ڪنهن چَپَ ڪِنار کي ڪو رات چنڊ چَڪي ويو،
ڪا نارِ اَسُرَ ڌارِ، ڳنڌي ڳنڌ ڪيترا!؟
طوطو اُڏيو ته پن چڪيءَ چيو توت لامَ کي،
توکي ڦٽڻ کان اڳ ۾ ها آنند ڪيترا!؟
”تبسم“ هي جند هونئن ته کڻي سنڌ نه ساري پر،
سوٺيا سُتيءَ ۾ ماءُ سان سوڳنڌ ڪيترا.
* ميران ٻائي: هنديءَ جي وڏي ڪلاڪاره، شاعره، * شيام: هندستان ۾ سنڌيءَ جو وڏو شاعر، خيام: ايران جو ويٺل فارسيءَ ۾ رباعين جو وڏو شاعر، * ويسلا: اڻڄاڻ، غافل، * بند: مصرع، * ڌول: مِٽي،
* ڳنڌڻ: ويڙهڻ، ڳتڻ، * ڳنڌ: چوٽيون ڪرڻ، وڪوڙڻ، * آتما: بد روح، * سوٺيا: اقرار ڪيا، وچن ڪيا، * سوڳنڌ: قسم، واعدو.