اسان خواب پنهنجا سجايا ته موسم،
کڻي پاڻ سان گڏ خزائن کي پهتي،
۽ نئينءَ مند جي اوسيئڙي ۾ هُئاسين،
ته آنڌي اچي در ديوارن کي پهتي.
حياتيءَ جي رستن تي يادن جا ميلا،
نه پرتا، پرين نه پهتا سويرا،
اجالن جي حسرت اونداهين کي پهتي.
قفس واري پنڇيءَ جي ڪهڙِي ڪهاڻي،
نه لامون، نه جهولا، نه بارش جو پاڻي،
اڏامڻ جي خواهش انجامن کي پهتي.
اڃان مس اڱڻ تي لٿا چنڊ پاڇا،
۽ يادن ٻه ٽي پل ”تبسم“ کي آڇيا،
ته اُڏري خبر جهٽ اُداسين کي پهتي.
اسان خواب.....
***