حوصلا هالار جن جا، ۽ ارادا اَڻ جهليا،
سنڌ جا سوره پتنگا، سِرَ ڦِريا سڀ ويا هليا.
ڪي ته ها، جي جندُ ڏئي سِنڌُ ساريندا رهيا،
وَچنَ! پنهنجي پڳ جي وَر کان اڳ ۾ پاڙيندا ويا،
جُوءِ ويا ڪل ئي مَٽي جکرا جي ها دل جا کَرا.
اڄ اڪيلي هيءَ ڳهيلي سَڏَ ڪيون سُڏڪي پئي،
ڀاڳيلي ڪل ٻانهن ٻيلي ڀوُنءَ جا ڳولهي پئي،
ساٿ کي ساري سنڌوءَ جا نيڻ ٻئي روئندا رهيا.
مصلحتن جي آڙ ڏيئي مَسندون ماڻن پيا،
جي مفادن جي منڊيءَ ۾ هر گهڙيءَ وِڪجن پيا،
تن دلالن کي ”تبسم“ طوق تاريخن وڌا.
***