منهنجي ديوانگيءَ جا افسانا،
تنهنجي ڳلين تائين پڳا جانان.
حسرتن، بي رخين کي سانڀي رکيم،
دوستن جا ۽ تنهنجا نذرانا.
تو کِلائي، رُئاريو ڇا ٿي پيو،
توکان اڳ ڀي ته جيئندا هئاسون نا.
تو نيپوڙيا نه پنهنجا وار ڳنڌيا،
ڇا ٿيو ڪڪرن کي، ڇو ٿيا ديوانا.
سونهن! جي توکي ڪا ورونهن کپي،
هي منهنجي دل هي تنهنجا نيشانا.
تون نه ”تبسم“ جي ساوڪون چوڙيون،
شال ماڻين اندر جا ويرانا.
* ورونهن : مصروفتين وندر